Μεγάλη Εβδομάδα και Πάσχα. Μια βδομάδα μαρτυρίου και μετά Ανάσταση, Πάσχα, Λαμπρή – η μεγαλύτερη του Ελληνισμού, όπου Γης. Και είπα και πάλι να σταθώ στους λόγους έξι ανθρώπων της τέχνης, που έχουν φύγει από τη ζωή: Πώς αντιμετώπιζαν και τι σήμαιναν αυτές οι ημέρες. Είναι από συνεντεύξεις των χρόνων της «Ελευθεροτυπίας». Με πρώτους τον ποιητή Νικηφόρο Βρεττάκο (1912-1991) και τη συγγραφέα ‘Ελλη Αλεξίου (1894-1988), για τον πρόσθετο λόγο ότι πρόκειται για δύο δηλωμένους αριστερούς διανοούμενους.
Μετά Μελίνα Μερκούρη (1920-1994), ηθοποιός και υπουργός Πολιτισμού. Και ο αυτοαποκαλούμενος αθηναιογεννημένος και αρχαιολάτρης Θάνος Βελλούδιος, πρωτοπόρος αεροπόρος, καλλιτέχνης και συνεργάτης της Εύας και του Άγγελου Σικελιανού στις Δελφικές Γιορτές του 1927. Για να καταλήξω στους… ανορθόδοξους κι «αιρετικούς» Γιάννη Σκαρίμπα (1893-1984) και Ηλία Πετρόπουλο (1928-2003):
Αγάπα…
Νικηφόρος
Βρεττάκος: «Κάθε Μεγάλη Παρασκευή συμμετέχω στο θείο δράμα, που το
βλέπω σαν το καθολικό δράμα της ίδιας της ανθρωπότητας. Ο Ιησούς
αντιπροσωπεύει όλους όσοι πόνεσαν: τους μάρτυρες, τους αδικημένους, τους
πεφορτισμένους. Είναι μια μορφή με αίγλη που ξεπερνάει την κοινή
ανθρώπινη μορφή. Είναι ο πόνος που τη μεγαλώνει και ο λόγος του, ο
οποίος δεν ξεπεράστηκε σαν κουβέντα καθαρά ανθρώπινη: “Αγάπα τον πλησίον
σου” […] Αυτό το “Καλή Ανάσταση” είναι για όλους όσοι δοκιμάζονται σ’
αυτόν τον κόσμο. Προσωπικά νιώθω αυτές τις ημέρες τον άνθρωπο και τη
φύση σε μια συνανάσταση».
‘Ελλη Αλεξίου (από απάντηση σε ερώτηση, αν όντας κομουνίστρια, με κάποιες ωστόσο χριστιανικές αρχές, πιστεύει ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή): «Ποτέ δεν με απασχόλησαν αναπάντητα ερωτήματα: η ύπαρξη του Θεού, η μετά θάνατον ζωή. Δεν μπορώ να αποδείξω ούτε την ύπαρξη ούτε την ανυπαρξία τους – γι’ αυτό τα σέβομαι και σωπαίνω [..] Συνηθίζω να λέω “Δόξα τω Θεώ”,να κάνω τον σταυρό μου, να εύχομαι – ό,τι διατηρώ από την παράδοση, χωρίς κι αυτό να το ελέγχω».
Μελίνα Μερκούρη (στην ερώτηση πόσο είναι θρήσκα): «[Είμαι] με τον τρόπο που είναι ένας χωριάτης. Αγαπάω τον Χριστό, και νομίζω ότι μπορεί να με βοηθήσει. Λατρεύω την Παναγία… Με τον Θεό δεν έχω πολλά πάρε-δώσε. Στην εκκλησία δεν πάω – πηγαίνω το Πάσχα, θ’ ανάψω ένα κερί και θα πω “ευχαριστώ”. Έχω την αίσθηση ότι είμαι βαθιά χριστιανή, όταν λέω το “Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς…” […] Eγώ τον Χριστό και την Παναγία τούς έχω όπως οι Κεφαλλονίτες – για να τους βλαστημώ και για να τους ευχαριστώ». Και στο αν υπάρχει άλλη ζωή: «Δεν ξέρω, δεν με απασχολεί. Δηλαδή δεν σκέφτομαι ότι θα βασανιστώ στην Κόλαση για κάτι που έκανα».
Γήινοι…
Θάνος
Βελλούδιος: «Είμαι πάρα πολύ θρήσκος, διότι πιστεύω εις την ελληνικήν
Ορθοδοξίαν. Η ιδέα του θανάτου δεν με τρομάζει – το μαρτύριον θα με
ενοχλούσε. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλη ζωή. Πιστεύω όμως ότι το πνεύμα
μου και η ψυχή μου πάει και συνεννούται πάλι εις μιαν κεντρικήν πηγήν
ενεργείας. Μελετώ, είμαι θρησκευόμενος, με την έννοιαν ότι μου αρκεί η
γήινη Ορθοδοξία και ο γήινος Χριστός».
Γιάννης Σκαρίμπας: «Σαν θα
’ρθει η ώρα να –ανεπιστρεπτί– επιστρέψω στη Μάνα Γη, δυο πράγματα θα
’ναι της ταπεινότητάς μου η κορυφαία ταπείνωση: που από τη μια θε να με
βρίζουνε μ’ εκείνο το “συγχώρησον τον ανάξιον δούλον σου” –εμ και
δούλος, εμ και ανάξιος!– κι από την άλλη, οι τα στην κοινωνία του
κατεστημένου τα πρώτα φέροντες, έχουνε να κάνουνε καραγκιοζομπερτιλίκια
αυτοί! Κι εγώ τι να σου κάνω, πεθαμένος άνθρωπος;».
Ηλίας Πετρόπουλος: «Δηλαδή, τι τα θέλετε; Είμαι με τον διάβολο. Αν βρίσκω κάτι συμπαθητικό είναι ο διάβολος, ποτέ ο Θεός»…
πηγή:https://www.efsyn.gr
0 comments