Ξυπνάω 7.20 πμ από τον σκύλο μου, το «ζωντανό μου ξυπνητήρι» για να τον βγάλω έξω. Απενεργοποιώ τον συναγερμό, ανοίγω την πόρτα να βγει στον κήπο. Είμαι με τις πιζάμες, την ρόμπα και κάτι μποτάκια που βρήκα και φόρεσα. Βγαίνω έξω αγουροξυπνημένη, με μισάνοιχτα μάτια και αντικρίζω έναν ήλιο λαμπερό ενώ ταυτοχρόνως ακούω το κελάηδισμα των πουλιών. Κοιτάω τα δεντράκια μου που πρασίνισαν και φούντωσαν, τα λουλούδια μου που ανθίζουν και νιώθω μια ευφορία. Τι όμορφα που είναι λέω μέσα μου. Και ξαφνικά θυμάμαι ότι είμαστε σε καραντίνα όλοι, ότι μας απειλεί ο κορωνοϊός, ότι δεν ήταν ένα κακό όνειρο, ότι ζούμε όλοι έναν εφιάλτη. Και έτσι προσγειώνομαι απότομα στην πραγματικότητα. Αυτή όμως η στιγμή που πέρασε, ήταν πραγματικά όμορφη. Συνηθισμένη, ρουτίνας, αλλά σημαντική. Όταν την στερείσαι τότε συνειδητοποιείς την αξία των μικρών πραγμάτων.
0 comments