Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Ποτέ μην λες ποτέ και ποτέ μην λες για πάντα γιατί όσες φορές το έχω πει, έχω πιάσει τον εαυτό μου να το αναιρεί. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, μπορεί να πεις «εγώ ποτέ δεν θα έκανα αυτό» ή «πάντα θα είμαι δίπλα σου» και τότε να το εννοείς απολύτως όμως αργότερα η ζωή να τα φέρει έτσι και να μην μπορείς να το τηρήσεις. Κι έτσι το ποτέ να γίνει …κατάσταση και το πάντα να γίνει …απουσία.  Οι μεγάλες λέξεις θέλουν μεγάλες αποφάσεις και οι μεγάλες αποφάσεις θέλουν σκέψη, ορθή σκέψη και όχι παρορμητισμό. Υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε πολύ και λένε πράγματα που δεν συγκρατούν, έχουν μνήμη χρυσόψαρου και τα ξεχνούν αμέσως μετά. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που τα θυμούνται όλα, φιλτράρουν τις λέξεις όταν μιλούν και θεωρούν πως και οι συνομιλητές τους κάνουν το ίδιο. Λάθος, μεγάλο μάλιστα!
Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικό τρόπο αξιολόγησης των προσπαθειών των άλλων. Τι εννοώ δηλαδή με αυτό: Ας πούμε ότι εγώ ως οντότητα, συμπεριφέρομαι με τα δικά μου κριτήρια σε έναν φίλο με άριστα το 10 (το δικό μου όμως δεκάρι), με έναν βαθμό 9 στα 10 γιατί τέλειος δεν είναι κανείς! Είμαι εκεί, στις δύσκολες στιγμές του, τον στηρίζω όταν χρειάζεται ενθάρρυνση, κουβαλάω το πρόβλημά του γιατί μπαίνω στην θέση του και γενικώς τον συμπονώ και συμπάσχω μαζί του. Σε αντίστοιχη περίπτωση, όταν εγώ αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα, εκείνος είναι εκεί με ένα βαθμό 6 στα 10. Όχι γιατί δεν θέλει, να τα λέμε αυτά, απλά αυτό μπορεί να κάνει, ως εκεί να προσφέρει. Ενδιαφέρεται, ανησυχεί αλλά όχι όσο ανησυχούσα εγώ στην αντίστοιχη κατάσταση. Παραμένει πιο χαλαρός, τα βλέπει πιο στωικά, είναι έτσι από τον χαρακτήρα του, δεν το κάνει επί τούτου. Στην αρχή με ενοχλούσε λίγο αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι τόσο έχει, τόσο δίνει. Δεν μπορώ να ζητάω περισσότερο γιατί για εκείνον το 6 μου είναι το 10 του! Άρα ας μην περιμένουμε από όλους την ίδια απόδοση.

Όταν ακούω πολλά λόγια, κρατάω «μικρά καλάθια» όπως έλεγε η γιαγιά μου. Δεν αντέχω τους φαφλατάδες. Με κουράζουν τα πολλά πια, εκτιμώ τα λίγα και τα αληθινά. Κουράστηκα να ακούω λόγια χωρίς νόημα ή λόγια που απλά γεμίζουν τα κενά, γεμίζουν την οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή. Δε θέλω να με θυμούνται μόνο όταν με έχουν ανάγκη θέλω να με θυμούνται γενικότερα. Δεν μου αρκεί να ακούω μεγάλα λόγια, θέλω να βλέπω πράξεις. Με ενοχλεί να με κρίνουν με τα «ποτέ και τα πάντα» όταν οι ίδιοι δεν τηρούν τίποτα από αυτά. Όσο τα χρόνια περνούν, τα ξεκαθαρίσματα γίνονται πιο γρήγορα σε όλα τα επίπεδα. Κάποιους που τους κρατάγαμε κοντά μας χρόνια γιατί μας έδεναν καταστάσεις αλλά μας έκαναν την ζωή λάστιχο,  τους αφήνουμε πίσω και προχωράμε. Λύνουμε κάβους πιο εύκολα πια γιατί έχουμε την εμπειρία αλλά όχι την υπομονή. Γιατί η ζωή είναι όμορφη χωρίς βάρη και οι αληθινοί φίλοι και άνθρωποι που μας αγαπούν μας ακολουθούν παντού. Δεν εξαφανίζονται για να σε δοκιμάσουν, είναι εκεί, διακριτικά και σε διεκδικούν με τον τρόπο τους. Τους νιώθεις δίπλα σου κι ας σας χωρίζουν ήπειροι, δηλώνουν παρόντες κι ας είναι «απόντες» από την καθημερινότητα σου. Μοιράζονται τις στιγμές σου, χαίρονται και λυπούνται μαζί σου. Δεν είναι ανάγκη πάντα να μιλούν, έχουν τον τρόπο  να σου κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Αλλά είπαμε, ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο…αξιολόγησης. Και κει εύχεσαι να είχαν όλοι τον ίδιο τρόπο να βαθμολογούν την προσπάθεια για να υπάρχει ένα όμορφο αποτέλεσμα, ισάξιο για όλους. Αλλά δεν γίνεται και το γνωρίζεις. 

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ευτυχώς, αλλά δεν ξεχνάμε όλοι όσα μας λένε, δυστυχώς.

Αγγελική Μεταξά