«Είμαι μια γυναίκα που ερωτεύτηκα πολύ. Τους άντρες μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τους ρόλους μου… Και τι σημαίνει ερωτεύομαι; Σημαίνει ενθουσιάζομαι. Δηλαδή γίνομαι παιδί. Αφήνομαι. Παρασύρομαι. Διατίθεμαι. Κι εγώ με διέθεσα. Με διαθέτω στον ενθουσιασμό, στον έρωτα, στον θρήνο.

Είμαι η Ηλέκτρα, η Εκάβη, η Μήδεια. Δεν γίνεται μόνο να τις υποδύεσαι αυτές τις γυναίκες. Πρέπει να είσαι. Και γίνεσαι όταν έχεις κάτι κοινό να μοιραστείς μαζί τους. Εμείς μοιραστήκαμε την απώλεια. Ξέρουμε τι εννοούμε με τα λόγια που λέμε, πιο πέρα από τις πρώτες έννοιες. Όταν θρηνεί η Ηλέκτρα θρηνούμε μαζί. Εγώ για τη δική μου απώλεια και αυτή για τη δική της.. Ακούς Ηλέκτρα; 16 χρονών ήταν το δικό μου το παιδάκι όταν το έχασα…

Αχ! Τι να σας πρωτοπώ… Όταν χάνεις αυτό που αγαπάς περισσότερο και από εσένα τον ίδιο – αυτό που σου δίνει ζωή – δύο επιλογές έχεις: ή να χαθείς και συ μαζί του ή να συνεχίσεις να υπάρχεις διατηρώντας τη μνήμη του μέσα σου και αντλώντας δύναμη από την απώλεια και τον πόνο.

Αν μπορεί να σε δυναμώσει ο πόνος; Ω ναι! Ο πόνος κατεξοχήν! Αν δεν τον καταπιέσεις μέσα σου αλλά τον κάνεις κομμάτι σου. Εμπειρία σου. Συνειδητοποίηση και τελικά χειριστήριο της δύναμης που σου έδωσε να δεις κατάματα τη ζωή, όταν οι άλλοι ακόμη δεν ξέρουν τι τους περιμένει.

Γιατί ο πόνος δεν είναι προνόμιο δικό σου. Είναι αναπόφευκτη μοίρα όλων. Έτσι δυστυχώς μαθαίνεις τη ζωή. Την αληθινή της πλευρά. Η φύση μας το δείχνει εξαρχής. Γεννιέται. Ανθίζει. Μαραίνεται. Πεθαίνει. Το ίδιο και ο άνθρωπος. Αλλά ούτε η φύση, ούτε η ανθρωπότητα έχουν συνήθως την τύχη αυτής της εξέλιξης αγαπητοί μου…

Αχ, τα παιδιά… Τα παιδιά πρέπει να χαράζουν τον δρόμο τους. Να είναι αυτόνομα όταν μεγαλώσουν. Να ξέρουν τι κάνουν και γιατί. Το ίδιο και οι ηθοποιοί. Πρέπει να βρίσκουν τον δικό τους δρόμο μέσα από τη διδασκαλία και τη δουλειά … Υπάρχουν καθηγητές και καθηγητές. Εγώ δεν είμαι καθηγήτρια. Είμαι κάποια που προσπαθεί να τους εμπνεύσει, πώς να το πω… να τους κάνω να νιώσουν όπως εγώ. Δε θέλω να με μιμούνται. Αλλά τουλάχιστον να τους εμπνεύσω, να τους μεταδώσω κάτι».

Κατίνα Παξινού

• Η Κατίνα Παξινού «έφυγε» σαν σήμερα το 1973 στην Αθήνα, σε ηλικία 72 ετών.