ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Τι να πει κάποιος για την πανέμορφη συμπρωτεύουσα! Την Πλατεία Αριστοτέλους με το κόσμημα ξενοδοχείο της σήμα κατατεθέν της πόλης, την παραλία που σφύζει από ζωή όλη την ημέρα και το Σαββατοκύριακο δεν χορταίνεις να κοιτάζεις τους ιστιοπλόους και τους κωπηλάτες να «χρωματίζουν» τα γαλανά της νερά, τα καφέ, τα εστιατόρια, τα καταστήματα, τις γκαλερί, τα πανέμορφα κτίρια, τον Λευκό Πύργο και τόσα άλλα που θα ήταν ιεροσυλία να παραλείψω.Δε θέλω όμως να σταθώ στις ομορφιές της πόλης που λίγο ως πολύ όλοι γνωρίζουμε αλλά στους ανθρώπους! Στους υπέροχους, φιλόξενους, ζεστούς, ανοιχτόκαρδους ανθρώπους της που είναι άλλης κοπής, μοναδικής και ανέγγιχτης από τον χρόνο, τα καθημερινά προβλήματα, τον κορωνοϊό!

Ζουν και το χαίρονται, περπατούν και χαμογελούν, σε κοιτάνε στα μάτια όταν σου μιλάνε, σε ακούνε-μεγάλο προτέρημα- δεν σε σταματούν κάθε τόσο να σου πουν <<εγώ..>> σου δίνουν χρόνο να ολοκληρώσεις την σκέψη σου. Ζητούν συγνώμη για το παραμικρό, είναι γαλαντόμοι και γενναιόδωροι. Όλα κινούνται σε ρυθμούς κανονικούς αλλά χωρίς το χάος της μεγαλούπολης. Κάποιες ώρες της ημέρας έχει κίνηση και οι ταξιτζήδες παραπονιούνται που η διαδρομή των 5-7 λεπτών γίνεται 10. Τι να εξηγήσεις σε αυτούς τους γλυκύτατους ανθρωπους πως είναι να μένεις καθηλωμένος στο ίδιο σημείο για μισή ώρα και σχεδόν τσουλώντας να διανύεις κάτι μέτρα μέχρι να ακινητοποιηθείς εντελώς μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου που σε κανονικές συνθήκες θα χρειαζόσουν 15 λεπτά.

Προχωράς στο δρόμο και βλέπεις τους ανθρώπους να περπατούν φυσιολογικά, όχι σαν ρομπότ, να μην τρέχουν, να έχουν το μυαλό στην θέση τους ακόμη κι όταν βιάζονται. Βλέπεις ποδηλατόδρομους χωρίς αυτοκίνητα(!) χωρίς πεζούς (!) που σέβονται τους ποδηλάτες και ναι, κυκλοφορούν μόνο ποδηλάτες εκεί, ούτε καν μηχανάκια!!!

Σε αυτή την πόλη που αυτές τις ημέρες σε άλλη φάση θα έσφυζε θα βρισκόταν στην προετοιμασία της μεγάλης στρατιωτικής παρέλασης και τον εορτασμό του πολιούχου Αγίου της, τον Αγιο Δημήτριο, εγώ έζησα μια πόλη διαφορετική αλλά τόσο όμορφα ξεχωριστή.

Η πόλη δεν είναι μόνο κτίρια, δρόμοι, τοπία, καταστήματα, είναι οι άνθρωποι που την περιβάλλουν, κινούνται, ζουν, εργάζονται, διασκεδάζουν, αγαπούν, ερωτεύονται, απογοητεύονται, εκφράζονται, δημιουργούν, χαμογελούν. Γνώρισα ανθρώπους από πολλούς τομείς της πόλης, γνώρισα καλλιτέχνες, επιστήμονες, ανθρώπους που για αλλού ξεκίνησαν και αλλού βρέθηκαν, άνθρωποι που ο καθένας είχε την δική του ξεχωριστη ιστορία αλλά ένα κοινά χαρακτηριστικά : την έμφυτη ευγένεια, την καλλιέργεια, την αλληλεγγύη όχι για το φαίνεσθαι αλλά για την ουσία, την παιδεία, την αμεσότητα, την απλότητα χωρίς αποστάσεις και ύφος ανωτερότητας.

Άλλοι αυτοδημιούργητοι που ξεκίνησαν και διέγραψαν μια αξιοζήλευτη πορεία, άλλοι από μεγάλες οικογένειες της Θεσσαλονίκης με ιστορία και άλλοι που κατέληξαν εκεί μετά από ένα ταξίδι σε διάφορα μέρη λόγω επαγγελματικής επιλογής ή ερωτικής…μετανάστευσης.

Από δω και πέρα, το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει στο site μας και εύχομαι να παραμείνει πάντα ανοιχτό με σκοπό να χτίσει «γέφυρες πολιτισμού και αλληλεγγύης» με τους κατάλληλους συνεργάτες και καθοδηγητές σε αυτό το νέο εγχείρημα. Άλλωστε η τέχνη δεν έχει σύνορα πουθενά, κι αν έχει για κάποιους, εμείς είμαστε εδώ για να τα γκρεμίσουμε!