Αγαπητό μου ημερολόγιο

Πόσο παράξενη είναι η ζωή! Όταν είσαι μικρή βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Φαντάζεσαι τον κόσμο γύρω σου φωτεινό, χαρούμενο, γεμάτο λάμψη, ανθρώπους που χαμογελούν και που είναι όπως Εσύ, καλοπροαίρετοι, δοτικοί, αληθινοί, ειλικρινείς που λένε αυτά που εννοούν χωρίς υστεροβουλία. Κάνεις «πρόβες» κοιτώντας τον εαυτό σου στον καθρέπτη και χαμογελάς φορώντας το φόρεμα και τα τακούνια της μητέρας σου. Και η ζωή κυλάει γοργά σαν νερό και μαζί της παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα της. Άνθρωποι που αγαπούσες χάνονται γιατί οι δρόμοι σας χωρίζουν είτε για λίγο, είτε για πάντα. Άλλοι που θεωρούσες οικογένεια σου και ήταν σε ξεγράφουν όταν δεν εξυπηρετείς πια τους σκοπούς τους. Δεν μπορείς να προφέρεις τις λέξεις μαμά και μπαμπά γιατί ο χρόνος είναι ανελέητος και συ, το παιδί που μεγάλωσε και έγινε μαμά νιώθει μια απίστευτη καταπίεση να μην μπορεί να φωνάξει την λέξη που ακούει όλη την ημέρα ή να μοιραστεί τις σκέψεις, τους φόβους, τα συναισθήματα του με αυτούς που ειναι υπεύθυνοι της δίκης του ύπαρξης γιατί απλά «ταξίδεψαν» σε άλλο κόσμο. Οι καθημερινές μοιάζουν ατέλειωτες, οι υποχρεώσεις άπειρες, τα Σαββατοκύριακα, τόσο μακρινά αλλά και τόσο σύντομα. Που να χωρέσεις όλα αυτά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Άνθρωποι που ήταν φίλοι σου καταλαβαίνεις πως υπήρξαν οι μεγαλύτεροι εχθροί σου, «έτρωγαν» και δάγκωναν το χέρι σου ενώ εσύ χαμογελούσες γιατί νόμιζες πως ήταν ένα αθώο «παιχνίδι» μέχρι που το χέρι μάτωσε και τότε «ξύπνησες» από τον λήθαργο σου. Τελικά η λάμψη που περίμενες, το φως, το γέλιο, η χαρά να μεγαλώνεις, ήταν όπως φανταζόσουν; Μήπως πήρες πολλά στην πλάτη σου; Μήπως άφησες τους άλλους να στα φορτώσουν; Μήπως καλό θα ήταν στα πρέπει σου να βάλεις και τα θέλω ; Μήπως να πάψεις να θεωρείς την εκτίμηση, τον σεβασμό, την αλληλεγγύη, την κατανόηση ως δεδομένα; Επένδυσες σε λάθος ανθρώπους, προδόθηκες και πρόδωσες με την σειρά σου σε ένα αέναο κύκλο Μήπως η λάμψη έσβησε μπρος την πραγματικότητα; Μήπως βιάστηκες να μεγαλώσεις ή μήπως απλά άργησες να αντικρίσεις την πραγματικότητα;