Αγαπητό μου ημερολόγιο

Αγαπητό μου ημερολόγιο

By  | 

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Είδα προχθές ένα παράξενο όνειρο, ένα από αυτά που και να θέλεις να ξεχάσεις δεν μπορείς.

Βρισκόμουν σε ένα οικείο περιβάλλον, κάπου κοντά στον σπίτι μου, όλα ήταν όμορφα, ήρεμα, γαλήνια. Εκεί που περπατούσα, αντικρίζω τον πατέρα μου, που δεν ζει πια, αλλά στο όνειρο δεν έχει σημασία αυτό.  Που πηγαίνεις; Με ρωτάει. Είναι ντυμένος όπως όταν πήγαινε βόλτα, ξυρισμένος και καλοστεκούμενος, όπως ήταν σχεδόν ένα χρόνο πριν «φύγει». -Έχω ένα σωρό δουλειές, θα ξεκινήσω από νωρίς του απαντώ. Με πιάνει από το χέρι, με εμποδίζει να φύγω.» Έλα εδώ, που πας; Δεν βλέπεις; Ο καιρός αγρίεψε, έρχεται ανεμοστρόβιλος! Θα σηκώσει σκεπές, θα πέσουν δέντρα, θα γκρεμιστούν μπαλκόνια, δεν το καταλαβαίνεις;» μου λέει με έντονο ύφος κάτι που σπάνια έκανε. Τον κοιτάω με αποδοκιμασία. «Μα τι λες τώρα; Είναι δυνατόν;;; που το είδες αυτό; Μάλλον το φαντάζεσαι» του απαντώ σχεδόν ειρωνικά. Και τότε βλέπω έναν ανεμοστρόβιλο να πλησιάζει, να σηκώνει γη και αέρα, να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του σε απόσταση δύο μέτρων από εμένα. Με τραβάει και με καθοδηγεί σε ένα μέρος που μοιάζει με καταφύγιο από αυτά που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες. Περνάνε κάποιες στιγμές και συνεχίζει να μου κρατάει το χέρι. Δεν μιλάμε. Κοιτάζει μπροστά, με έχει πίσω του. Στην συνέχεια στρέφει το κεφάλι του προς τα μένα και μου λέει καθησυχαστικά: Τώρα πέρασε, είσαι ασφαλής, μπορώ να φύγω. Εξαφανίζεται, σαν να μην υπήρχε ποτέ, σα να φαντάστηκα ότι ήταν εκεί πριν  λίγο και μου κρατούσε το χέρι. Κι όμως το χέρι του το νιώθω ακόμη πάνω στο δικό μου…

Ξυπνάω απότομα από τις αστραπές και τους κεραυνούς που κάνουν την νύχτα μέρα και το σπίτι σείεται σα να γίνεται σεισμός. Είναι 5.20 πμ. ξημερώματα Τρίτης.. Βάζω τον σκύλο μέσα μην βραχεί, τον παίρνω στο δωμάτιό μου. Με ηρεμεί να νιώθω την ανάσα του δίπλα μου. Βρέχει ασταμάτητα και οι κεραυνοί πέφτουν συνέχεια!  Μια γενικότερη αναστάτωση υπάρχει στο σπίτι. Ξυπνάνε τα παιδιά, ο σύζυγος. Βαράνε οι συναγερμοί ο ένας μετά τον άλλον. Έξω κατακλυσμός! Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σκέφτομαι το όνειρο που είδα. Στριφογυρνάω δεξιά, στριφογυρνάω αριστερά, αδύνατον να κοιμηθώ. Σκέφτομαι θα το είδα επειδή άκουγα την βροχή και δεν είχα ακόμη ξυπνήσει καλά. Η ώρα περνάει αλλά εγώ δεν μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ. Σηκώνομαι, πάω στο σαλόνι. Ανοίγω την τηλεόραση, και πάω να φτιάξω καφέ. Και ενώ έχω γυρισμένη την πλάτη ενώ στον βραστήρα το νερό κοχλάζει, ακούω ότι ανεμοστρόβιλος πέρασε από το Ν.Ηράκλειο, υπάρχουν άνθρωποι τραυματισμένοι, μπαλκόνια και πέργκολες που κατεδαφίστηκαν, δέντρα που ξεριζώθηκαν, υλικές ζημιές που έγιναν μέσα σε λίγα λεπτά από- πως είπατε;- ανεμοστρόβιλο!!!   Με πιάνει ταραχή. Μα πως γίνεται; Πως συνέβη αυτό;  Καλά η βροχή αλλά ο ανεμοστρόβιλος; Άλλο πάλι και τούτο! Και ο πατέρας μου ακόμη και πεθαμένος ήρθε να με προειδοποιήσει; Μήπως γιατί είμαστε σε γειτονική περιοχή; Δεν το χωράει ο νους μου. Σε ποιον να το πω και να με πιστέψει…Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι ακόμη και πεθαμένος, ο πατέρας μου με προστάτεψε όπως έκανε πάντα. Όλη την ημέρα είχα μια τεράστια αναστάτωση. Το είχα στο μυαλό μου και δυσκολεύτηκα ακόμη και να στο γράψω. ‘Όμως ναι, τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ο πατέρας μου είναι ο φύλακας άγγελός μου, το αισθανόμουν αλλά τώρα πια είμαι σίγουρη ότι με βλέπει και με προφυλάσσει με τον τρόπο του γιατί ποτέ δεν θα πάψω να είμαι παιδί του.

Δεν ξέρω αν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο, κάτι μεταφυσικό αλλά σίγουρα ήταν ένα προφητικό όνειρο που θα θυμάμαι για καιρό. Για το μόνο που μετάνιωσα είναι που τον αμφισβήτησα….

Και όπως λέει ο Ξενοφώντας μέσα στα όνειρα είναι που η ψυχή δείχνει καλύτερα την θεϊκή της φύση και τότε μπορεί να προβλέπει κάτι από το μέλλον. Διότι τότε καθώς φαίνεται είναι εντελώς ελεύθερη.

Απόφοιτη Ελληνογαλλικής Σχολής "Αγιος Ιωσήφ", Καθηγήτρια γαλλικών, πολύγλωσση και με διδακτική εμπειρία και εξιδείκευση στην εκμάθηση ξένων γλωσσών στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και δυσλεξία(ΕΚΠΑ), αρθρογράφος, πρόσκοπος, εθελόντρια.

Ακολουθήστε μας!


This will close in 10 seconds