Αγαπητό μου ημερολόγιο

Σήμερα έκλεισε ένας κύκλος. Ένας αγαπημένος μου θείος οδηγήθηκε στην τελευταία του κατοικία. Ήταν ο τελευταίος εν ζωή θείος από την πλευρά του πατέρα μου. Ένας άνθρωπος αγαπητός, καλλιεργημένος, κοσμογυρισμένος. Λάτρευε τα ταξίδια, το καλό φαγητό, την θάλασσα. Κι εκεί άφησε την τελευταία του πνοή. Στο σπίτι του δίπλα στην θάλασσα. Πόσες αναμνήσεις μαζεμένες! Πόσες σκόρπιες εικόνες από ανθρώπους που γελούσαν, χόρευαν, έλεγαν αστεία, έδιναν φιλιά και έκαναν μεγάλες, ζεστές, αληθινές αγκαλιές!

Οικογένεια! Σπουδαία λέξη, σημαντική, καθοριστική. Αγάπη, έγνοια, στοργή, συμπαράσταση, αλληλεγγύη! Πάντα έτσι ήταν η οικογένεια μου! Αυτό μου έμαθε, αυτό προσπαθώ να μάθω κι εγώ στα παιδιά μου και να μεταλαμπαδεύσω στους γύρω μου. Περνώντας από τους γύρω τάφους, συνειδητοποίησα πως οι περισσότεροι συγγενείς ήταν ήδη κάπου εκεί, στον χώρο του Α’ νεκροταφείου όπου οι πιο πολλοί έχουν οικογενειακούς τάφους. Σκέφτηκα τον πατέρα μου ο οποίος έκλεισε ένα χρόνο ήδη μακριά μας. Ήταν ο λατρεμένος του ξάδελφος. Από παιδιά μαζί, παντού. Με ένα χρόνο διαφορά ακόμη και στον θάνατο. Τους φαντάζομαι ήδη μαζί να κάθονται παρέα, αγαπημένοι πάντα και να μιλάνε για τα ταξίδια τους και τα χρόνια που πέρασαν στην Αφρική στην Γκάνα και στην Ακτή Ελεφαντοστού (εποχές που οι άλλοι άνθρωποι δεν είχαν φύγει καν από την χώρα τους), τα αγγλικά κλαμπ που ήταν μέλη, τους συναδέλφους, τις ιστορίες με τους έγχρωμους (ας μου επιτραπεί η έκφραση) τα αστεία τους, ακόμη και τα γέλια τους θαρρώ πως τα ακούω. Ξανά βρεθήκατε, το ξέρω. Και ότι θα του δώσεις θείε ένα φιλί στο μάγουλο του μπαμπά από μένα, το ξέρω.

Κι όπως λέει και η επιγραφή που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή, δεν λέμε ποτέ αντίο, σίγουρα θα τα ξαναπούμε κάποτε…ελπίζω μετά από πολλά χρόνια, πλήρης ημερών, εμπειριών και συναισθημάτων. Ως τότε τοποθετώ άλλη μια φωτογραφία στην βιτρίνα μου…