Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ ΛΟΛΙΤΑ

Την Λολίτα την απήγαγαν πριν πενήντα τρία χρόνια. Είναι ένα μαγικό πλάσμα ιδιαίτερα ταλαιπωρημένο με πολλά προβλήματα (δόντια, μάτια). Ο σύντροφός της αυτοκτόνησε πριν κάποια χρόνια κι ήταν το τελευταίο πλάσμα που είδε η Λολίτα. Χρόνια ολόκληρα ζητάμε την απελευθέρωση της και το τέλος των γελοίων παραστάσεων και της μακρόχρονης κακοποίησής της. Η έκθεσή της στον ήλιο και τις καιρικές συνθήκες παραβιάζει την ενότητα 3.103(3)(b) του νόμου περί καλής μεταχείρισης των ζώων. Η δεξαμενή της είναι επίσης 13 πόδια μικρότερη από ό, τι απαιτείται από τον νόμο περί καλής μεταχείρισης των ζώων (ενότητα 3.104). Είναι η μοναδική που επέζησε από σχεδόν 50 φάλαινες του Νότου που αιχμαλωτίστηκαν για θαλάσσια πάρκα πριν από το 1974. Η ίδια αιχμαλωτίστηκε το 1970 στις 8 Αυγούστου. Υποτίθεται πως η μητέρα της ζει ελεύθερη ακόμη αλλά αυτό είναι κάτι που δεν γνωρίζουμε. Η απελευθέρωση της θα είναι για όλους εμάς που παλεύουμε τόσα χρόνια μια τεράστια ικανοποίηση. Δεν θα είναι όμως καθόλου εύκολο για την ίδια. Μετά από τόσα χρόνια αιχμαλωσίας πρέπει να της μάθουν να πιάνει την τροφή της. Ήταν 4 ετών όταν την έπιασαν. Θα πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή. Εύχομαι το καταφύγιο στο οποίο θα μεταφερθεί κάτι που δεν θα γίνει άμεσα να έχει την καλύτερη φροντίδα. Κ να καταφέρει να ζήσει ελεύθερη κοντά στη δική της οικογένεια μακριά από τα περίεργα βλέμματα των ανθρώπων που της κατέστρεψαν όλη της τη ζωή. Γιατί αυτό κάνουμε όλοι εμείς οι άνθρωποι. Καταστρέφουμε τις ζωές τους… τα εκμεταλλευόμαστε στον απόλυτο βαθμό με μοναδικό σκοπό το χρήμα. Τα δελφίνια τις όρκες τις φάλαινες…

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΑΡΚΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ και τα μαγικά αυτά πλάσματα να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν τις απέραντες θάλασσες ελεύθερα και μακριά από εμάς!Είναι αδύνατον να καταλάβει κάποιος πόσο υποφέρουν αυτά τα πλάσματα από την αιχμαλωσία. Τον πόνο τους , την απογοήτευσή τους , την κατάθλιψη. Οι περισσότεροι πάνε τα βλέπουν στις παραστάσεις που μόνο αυθεντικές δεν είναι αλλά ένα μαρτύριο και επιστρέφουν σπίτι τους ευχαριστημένοι από το θέαμα. Δεν γνωρίζουν πόσα φάρμακα – ναρκωτικά δίνονται σε αυτά τα πλάσματα για να μπορούν να ανταπεξέλθουν. Κ όσοι γνωρίζουν απλά αδιαφορούν. Πώς είναι δυνατόν ένας λογικός άνθρωπος , ένας ελεύθερος άνθρωπος να ανέχεται να κλείνονται αθώα πλάσματα της φύσης σε κουτιά; Δεν το χωράει ο νους μου τόσα χρόνια. Αλλά το πήρα απόφαση πια όχι οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν και δεν τους απασχολεί. Όλα αυτά είναι κόντρα στη φύση… αφύσικα , αδιανόητα , μη αποδεκτά!Λυπάμαι για όλα όσα είχε κάνει το είδος μας, δακρύζω γιατί έχω δει από κοντά τον πόνο τους. Χαίρομαι γιατί σιγά σιγά αρχίζουμε και ξυπνάμε… μέχρι όλα τα αιχμάλωτα πλάσματα να απελευθερωθούν θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Μέχρι επιτέλους να καταλάβουμε πως πρέπει να φερόμαστε… κ πως η σύνδεσή μας με τη φύση θα φέρει επιτέλους την αναμενόμενη και πολυπόθητη ισορροπία.

Η ιστορία της

Στις 8 Αυγούστου 1970 σε ηλικία περίπου τεσσάρων ετών, η Λολίτα αιχμαλωτίστηκε από τα νερά του Penn Cove, στην πολιτεία της Ουάσιγκτον. Ήταν μια βίαιη σύλληψη, όπου πέντε φάλαινες πνίγηκαν, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων μωρών. Αυτό το νεαρό μέλος του L pod των φαλαινών δολοφόνων του Southern Resident πωλήθηκε στο Miami Seaquarium, ένα θαλάσσιο πάρκο που βρίσκεται στον κόλπο Biscayne, στο Μαϊάμι της Φλόριντα για 20.000 δολάρια ΗΠΑ και τον επόμενο μήνα, στάλθηκε στο νέο της σπίτι. Το «σπίτι» της θα ήταν μια τσιμεντένια δεξαμενή, γνωστή ως «Whale Bowl». Μια άλλη όρκα στην εγκατάσταση, ο Hugo, θα μεταφερθεί τελικά στη δεξαμενή μαζί με τη Lolita, όπου εκτελούσαν τις καθημερινές τους ρουτίνες. Για 10 χρόνια, οι δύο όρκες μοιράζονταν τα φώτα της δημοσιότητας. Παρά το ζευγάρωμα, δεν παρήχθησαν απόγονοι.Αλλά σε αντίθεση με τη γυαλιστερή προώθηση του ευτυχισμένου διδύμου από το Seaquarium, ήταν σαφές ότι ο Hugo δεν είχε προσαρμοστεί καλά στη ζωή στην αιχμαλωσία. Ο Ουγκώ χτυπούσε τακτικά και σκόπιμα το κεφάλι του στους τοίχους της δεξαμενής, συγκεκριμένα, στα παράθυρα προβολής. Στις 4 Μαρτίου 1980, μετά από 12 χρόνια παραστάσεων και επανειλημμένες βάναυσες, αυτοτραυματισμένες βλάβες στο κεφάλι του, ο Ουγκώ πέθανε από ανεύρυσμα εγκεφάλου. Αυτή ήταν η τελευταία όρκα που είδε ποτέ η Λολίτα. Στα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο του Ουγκώ, η Λολίτα θα μοιραζόταν τον χώρο της με άλλα δελφίνια διαφόρων ειδών. Και ενώ η Λολίτα μεγάλωνε, η φυλακή της δεν το έκανε. Για μια όρκα μήκους 22 ποδιών, ο χώρος της είναι κατάφωρα ανεπαρκής, μετρώντας μόνο 80 πόδια μήκος, 35 πόδια πλάτος και 20 πόδια βάθος – 13 πόδια μικρότερο από αυτό που απαιτείται από τον νόμο περί καλής μεταχείρισης των ζώων (Ενότητα 3.104). Στην πραγματικότητα, η Lolita κατοικεί στη μικρότερη δεξαμενή όρκας στη Βόρεια Αμερική. Επιπλέον, η έκθεσή της στον ήλιο και τις καιρικές συνθήκες παραβιάζει το άρθρο 3.103 παράγραφος 3 στοιχείο β) του νόμου περί καλής μεταχείρισης των ζώων. Από το 1978, το Miami Seaquarium υπόσχεται να κατασκευάσει μια νέα δεξαμενή Lolita. Αλλά ποτέ δεν το έκαναν. Το 2005, η οικογένεια της Lolita έλαβε προστασία από τον νόμο περί απειλούμενων ειδών. Αρχικά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ απέκλεισε τυχόν όρκες (συμπεριλαμβανομένης της Λολίτα) και τους απογόνους τους που ήταν σε αιχμαλωσία πριν από την καταχώριση. Ωστόσο, το 2015, μετά από αυξανόμενη πίεση από τους οικολόγους, η Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOAA) τροποποίησε τον κατάλογο του νόμου περί απειλούμενων ειδών για να συμπεριλάβει τη Λολίτα. Και όμως, παρέμεινε στο Θαλάσσιο Ενυδρείο του Μαϊάμι.»Η αλήθεια είναι ότι κάθε αιχμάλωτη όρκα, μπελούγκα και δελφίνι στον κόσμο θα είχε μια καλύτερη ζωή σε ένα παραθαλάσσιο καταφύγιο. Και κάποιοι έχουν τη δυνατότητα να απελευθερωθούν πίσω στην άγρια ​​φύση.Το να μπει η Τόκι σε ένα καταφύγιο στα νερά του σπιτιού της θα το έδειχνε αυτό. Και όσο περισσότερο οι άνθρωποι βλέπουν αυτές τις προσπάθειες να πετυχαίνουν, τόσο περισσότερο θα πείθονται ότι πρέπει να σταματήσει η κράτηση φαλαινών και δελφινιών σε εγκαταστάσεις διασκέδασης σε αιχμαλωσία.»