Κάποτε, όταν ήμουν παιδί, αναζητούσα το χέρι σου για να με στηρίξει, να μη φοβάμαι, να μην αισθάνομαι μόνη. Κι εσύ ήσουν και είσαι πλάι μου όλη μου τη ζωή! Το μόνο που άλλαξε είναι ότι εσύ ψάχνεις το δικό μου χέρι, να σε κρατήσει, να σε βοηθήσει, να μη φοβάσαι, να σου δείξει πως δεν είσαι μόνος σου. Τώρα το δικό σου χέρι κρατάει το δικό μου και τα μάτια σου δακρύζουν γιατί ξέρεις πόσο στεναχωριέμαι που εξαρτάσαι πια από μας, που ενώ προσπαθώ να δείχνω ψύχραιμη μπροστά σου, νιώθω κι εγώ σαν το μικρό παιδί που κάποτε ήμουν και που πολλές φορές θα ήθελα να συνέχιζα να είμαι, γιατί τότε με κρατούσατε εσείς, οι γονείς μου, κι εγώ ήμουν στη μέση, και κρατούσα τα δυο σας χέρια κι ήμουν τόσο ευτυχισμένη, τόσο προστατευμένη,τόσο ξένοιαστη!
Κι όσο ο καιρός περνάει, όσο κι αν βάζω τη λογική μπροστά, όλο και πιο πολύ με πονάει που ο χρόνος που μας απομένει γίνεται όλο κ πιο λίγος. Εσύ μου ζητάς συγνώμη, σαν να φταις. Όχι,δε φταις εσύ! ο χρόνος φταίει που είναι αμείλικτος, το γήρας, η εξασθενημένη σου υγεία, οι θύμησες και οι εμπειρίες της ζωής σου, αυτά που έζησες ή που τα έθαψες μέσα σου, όσα απλά μετάνιωσες που δεν έκανες ή που δεν προλάβαμε να κάνουμε μαζί. Όμως εγώ θα είμαι εδώ για σένα, όσο περισσότερο μπορώ, με κάθε τρόπο, όχι από υποχρέωση κι αφοσίωση αλλά από αγάπη, απέραντη αγάπη, ευγνωμοσύνη, για όλα όσα μου πρόσφερες και μου προσφέρεις από την αρχή της ζωής μου ως τώρα, πατέρας κ μάνα μαζί, από τότε που μείναμε οι δύο μας… Σ’αγαπώ πολύ μπαμπά μου, ακόμη κι έτσι!
Α.Μ
0 comments