Τα Φώτα των παιδικών μου χρόνων

Όταν ήμουν παιδάκι, παραμονή των Φώτων, έμενα ξύπνια ως τα μεσάνυχτα. Με κόπο κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά που βάραιναν από τη νύστα. Με έπαιρνε η γιαγιάκα μου αγκαλιά και μου έδειχνε τον ουρανό λέγοντας μου τα ίδια λόγια κάθε φορά που με τόση λαχτάρα περίμενα να ακούσω: «απόψε ανοίγουν οι ουρανοί! Κοιτάς ψηλά, κάνεις μια ευχή και πραγματοποιείται γιατί την ακούν οι άγγελοι αν την κάνεις με την καρδιά σου». Το ίδιο κάθε χρόνο από τότε που με θυμάμαι, μόνο που αργότερα , άλλαξαν οι ρόλοι, εγώ την κρατούσα από το χέρι, ως τα 14 που έφυγε κι εκείνη μαζί με τους αγγέλους. Η παράδοση όμως συνεχίζεται. Παλαιότερα έχωνα στην αγκαλιά μου και τα τρία μου παιδιά και τους έλεγα τα ίδια λόγια με νοσταλγία. Μόνο που τώρα μεγάλωσαν και δεν χωρούν. Κάποιες φορές με κοροϊδεύουν κιόλας ότι δεν έχω μεγαλώσει και πιστεύω στα «παραμύθια». Δεν με πειράζει. Ας λένε, όσο υπάρχω και μπορώ θα το κάνω σαν συνέχεια μιας παράδοσης που θα ξεχαστεί αν δεν επιμένουμε κάποιοι. Έτσι κι απόψε, 12 ακριβώς κοίταξα ψηλά στον γκρίζο ουρανό κι έκανα την δική μου ευχή. Που ξέρεις, κι αν δεν την ακούσουν οι άγγελοι, μπορεί να την ακούσει η γιαγιά μου, Αγγελική κι αυτή, χρυσαλοιφή την φώναζαν γιατί πάντα είχε να πει μόνο καλά λόγια για όλους. Συμβίβαζε ανθρώπους και καταστάσεις και πέθανε όρθια με τα μυαλά και τα πόδια της στο 100%!

Ρομαντική κι ονειροπόλα κάποιες φορές, ναι είμαι, το παραδέχομαι, και λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι, με τρόπο βέβαια αλλά κάποιες φορές θα πρέπει να φρενάρω τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τις προσδοκίες μου, όμως τελικά χωρίς όνειρα, ελπίδα, αισιοδοξία τι είναι η ζωή; Χωρίς ειλικρίνεια, αξίζει; Προτιμώ το καθαρό πρόσωπο από το προσωπείο, την δοτικότητα από την επιφυλακτικότητα, την αλήθεια από την υποκρισία. Απόψε όμως θα προτιμήσω την αναπόληση της παιδικής μου ηλικίας και κάποιων δικών μου ανθρώπων που μου λείπουν πολύ. Μια μεγάλη αγκαλιά σε όλους όσους τους λείπουν οι άνθρωποι τους και την ευχή να ακούσουν οι ανοιχτοί ουρανοί την προσευχή τους.

ΑΜ