Ο οδηγός και η γηραιά κυρία

Μόλις έφτασε στην διεύθυνση, που του είπε το κέντρο επικοινωνίας, ο οδηγός ταξί πάτησε την κόρνα του αυτοκινήτου του. Περίμενε υπομονετικά λίγα λεπτά και μη βλέποντας καμία κίνηση, κορνάρισε επανειλημμένα. Περίμενα μερικά λεπτά και κόρναρα ξανά. Μη βλέποντας πάλι καμία αντίδραση σκέφτηκε μήπως ήταν φάρσα η κλήση του ταξί, αλλά αντί να φύγει, κατέβηκε από το όχημα και περπάτησε μέχρι τη πόρτα του σπιτιού και χτύπησε το κουδούνι.- Μισό λεπτό, απάντησε μια αδύναμη, ηλικιωμένη φωνή. Ακουγόταν σαν να σέρνει κάτι στο πάτωμα. Μετά από μια μικρή παύση, η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε μια κυρία ηλικίας γύρω στα 90. Φορούσε ένα φόρεμα και ένα καπέλο με πέπλο, έμοιαζε με χαρακτήρα από παλιά ταινία. Είχε δίπλα της μια μικρή παλαιομοδίτικη βαλιτσούλα.- Θα μπορούσες να πας την βαλίτσα μου στο αυτοκίνητο; Ο οδηγός πήρε την βαλίτσα , την πήγε μέχρι το ταξί και γύρισε για να βοηθήσει την κυρία. Σιγά-σιγά την οδήγησε στο ταξί, ακούγοντας συνεχώς την κυρία να τον ευχαριστεί, για την καλοσύνη του.- Δεν κάνει τίποτα, προσπαθώ απλώς να συμπεριφέρομαι στους επιβάτες μου, όπως θα ήθελα να συμπεριφέρονται στην μητέρα μου, είπε ο οδηγός.- Είσαι τόσο καλό παιδί! Σίγουρα η μητέρα σου είναι υπερήφανη για εσένα.Μπαίνοντας στο ταξί η γηραιά κυρία έδωσε μια διεύθυνση στον οδηγό και τον παρακάλεσε να την πάει, οδηγώντας μέσω του κέντρου της πόλης.- Δεν είναι η γρηγορότερη διαδρομή και φοβάμαι πως θα καθυστερήσουμε αρκετά, είπε ο οδηγός.- Δεν βιάζομαι, η διεύθυνση που σας έδωσα, είναι η διεύθυνση ενός ασύλου, ενός γηροκομείου , απάντησε η κυρία με τρεμάμενη φωνή. Έχω χάσει όλη μου την οικογένεια, τα προβλήματα υγείας μου είναι σοβαρά, όλο και δυσκολότερα μπορώ να εξυπηρετήσω τον εαυτό μου και ο γιατρός μου συνέστησε , πως είναι καλύτερα να αφήσω το μοναχικό μου σπίτι και να πάω σε έναν χώρο, που θα υπάρχει η δυνατότητα να με προσέχουν. Εξ άλλου καταλαβαίνω πως δεν μου έμεινε και πολύς χρόνος! Ακούγοντάς την ο οδηγός ταξί έκλεισε διακριτικά το ταξίμετρο:- Ποια διαδρομή θα θέλατε να ακολουθήσω;Για τις επόμενες δύο ώρες η κίνηση του οχήματος ήταν στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Στη διαδρομή η κυρία έδειξε στον οδηγό το κτήριο , που κάποτε ήταν ο χώρος εργασία της, την παλιά πολυκατοικία, στη μικρή γκαρσονιέρα της οποίας αυτή και ο σύζυγός της έμεναν όσο ήταν νιόπαντροι, ένα κατάστημα επίπλων, που παλαιότερα ήταν σχολή χορού, όπου έκανε μαθήματα όσο ήταν νέα.Πολλές φορές παρακάλεσε τον οδηγό να επιβραδύνει μπροστά από κάποιο κτήριο ή κάποια γωνία, ενώ εκείνη κοιτούσε μέσα από το σκοτάδι, χωρίς να λέει κουβέντα!- Κουράστηκα, ας πάμε τώρα στον προορισμό μας , είπε η κυρία καθώς η πρώτη αχτίδα του ήλιου γεννιόταν από τον ορίζοντα.Όταν φθάσαμε στο κτήριο του γηροκομείου δύο νοσηλευτές βγήκαν έξω και ήρθαν προς το μέρος του οχήματος. Προφανώς ανέμεναν την άφιξή της.Ο ταξιτζής πήρε από πορτμπαγκάζ και πήγε την βαλίτσα της κυρίας μέχρι την κεντρική είσοδο του γηροκομείου.- Πόσο σας οφείλω;- Τίποτα.- Μα αυτή είναι η δουλειά σας, δεν μπορεί να την κάνετε χωρίς να πληρώνεστε!Ο ταξιτζής αυθόρμητα έσκυψε και την αγκάλιασε. Σαν να το περίμενε η κυρία , τον αγκάλιασε σφιχτά:- Σε ευχαριστώ για όλα του είπε.Ο οδηγός πήρε τα δυο της χέρια στα δικά του χέρια και απαλά ακούμπησε τα χείλη του επάνω τους κι έφυγε μέσα στο αμυδρό πρωινό φως, με συντροφιά τις σκέψεις του:- Τι θα συνέβαινε αν είχα αρνηθεί την κούρσα ή είχα κορνάρει άλλη μια φορά και είχα φύγει;Κάνοντας μια φευγαλέα αναδρομή, συνειδητοποίησε ο οδηγός, πως αυτή η κούρσα ήταν, ότι από τα πιο σημαντικά, που είχε κάνει στη ζωή του!Είμαστε προγραμματισμένοι να πιστεύουμε πως οι ζωές μας περιστρέφονται γύρω από τις μεγάλες μας στιγμές. Οι μεγαλύτερες στιγμές μας όμως, συνήθως έρχονται όταν δεν τις περιμένουμε!

*Από το διαδίκτυο