Η Πατησίων είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός δρόμος της Αθήνας

Από το Πολυτεχνείο μέχρι την Πατησίων και Παραμυθιού γωνία του Άλκη Αλκαίου, η Πατησίων συμπυκνώνει την ομορφιά και την ιστορία της Αθήνας

Προέρχομαι από μια πόλη με δρόμους που είναι οριζόντιοι με τη θάλασσα και με καθέτους που καταλήγουν στη θάλασσα, αντίθετα με τη φορά των κυμάτων. Αυτό κάνει κάπως δύσκολο τον προσανατολισμό σε πόλεις, όπως η Αθήνα, της οποίας τα κεντρικά σημεία ορίζονται με οδούς, πλατείες και πλέον στάσεις μετρό, όπου οι οδοί αναγράφονται στις ταμπέλες της εξόδου.

Ωστόσο, η δυσκολία στον προσανατολισμό είναι και ένα ενδιαφέρον παιχνίδι μυστηρίου με την πόλη. Το να ψάχνεις την οδό που θέλεις, το μαγαζί που θέλεις, χωρίς τη βοήθεια του Google Maps, με ό, τι θυμάσαι από χάρτες στο μετρό, εκδρομές με τους γονείς και γνωστά κτίρια, στρέφει το βλέμμα στα πιο απίθανα σημεία που για τους ντόπιους μπορεί να είναι αδιάφορα.

Για σένα όμως που δεν είσαι Αθηναίος, το να ανακαλύπτεις γειτονιές και δρόμους μοιάζει σα να ανακαλύπτεις ένα παράθυρο διαφυγής που θα κάνει υποφερτό το lockdown. Αυτά τα παράθυρα τα βρήκα κατά μήκος των 4,6 χιλιομέτρων της Πατησίων.

Μπορεί στην αρχή της να καλύπτεται με σκοτάδι από τα πελώρια κτίρια των ξενοδοχείων, των κρατικών ασφαλίσεων, των κατεστραμμένων πολυκαταστημάτων που έχουν ανακαινιστεί ή είναι καλυμμένα με τεράστια χρωματιστά πανό.

Στο σημείο όμως που ανοίγει τις λωρίδες της από τη Στουρνάρη μέχρι την Αγίου Μελετίου, ο ήλιος την αναδεικνύει, όπως και οι μορφές τέχνης που αναφέρονται σε αυτήν και οι προσπάθειες που πηγάζουν από αυτήν.

«Λεωφόρος Πατησίων» του Θανάση Νεοφώτιστου, «Πάνω-κάτω. Πάνω-κάτω, η Πατησίων/ Η ζωή μας είναι η Πατησίων» της Κατερίνας Γώγου, «Πατησίων και Παραμυθιού γωνία» που έγραψε ο Άλκης Αλκαίος, η προσπάθεια του free press «Η Πατησίων ζει», τα κυνηγητά στα αστυνομικά μυθιστορήματα του Γιάννη Μαρή, τα παιδικά βιώματα της Άλκης Ζέη στο «Μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» είναι καταγραφές που αποτυπώνουν την Αθήνα στο πέρασμα των χρόνων με αφετηρία μια οδό.

Η Πατησίων, αυτή η λωρίδα ασφάλτου, είναι μια ιδέα από μόνη της. Με την ομορφιά και την ασχήμια της.

Με τα μαγαζάκια των ξένων και των ειδών πρώτης ανάγκης για τους φοιτητές και τους πρόσφυγες που έρχονται στην Αθήνα και τις σβηστές επιγραφές των κλειστών κινηματογράφων.

Με τα μίνι μάρκετ που έχουν λιχουδιές από τη Ρωσία, την Πολωνία, την Ινδία, το Πακιστάν, την Συρία και το Ιράκ μέχρι το ζαχαροπλαστείο της «Χαράς» στο τέρμα της.

Με τα πολυώροφα νεοκλασικά και τις κατοικίες της Κάλλας, της Βέμπο και του Καραγάτση τριγύρω της και τα σάπια κτίρια στις διασταυρώσεις, τις πολυκατοικίες που έκρυψαν τις πλατείες και της έκοψαν τον αέρα.

Με τον ιστό τριγύρω της. Τη διαγώνια άνοδο προς τον πεζόδρομο της Φωκίωνος Νέγρη, τη Δροσοπούλου με τα σπίτια που αφήνουν την αρχιτεκτονική του Κολωνακίου χιλιόμετρα πίσω και το σχολικό συγκρότημα της Γκράβας, οι αφηγήσεις της οποίας ακροβατούν μεταξύ μυθολογίας και πραγματικότητας.

Με τις μικρές πλατείες, την Αμερικής, την Καλλιγά, την Κολιάτσου και την Αγίου Λουκά, πλατείες και τοπωνύμια που ακούγαμε μόνο από τις ελληνικές ταινίες και σειρές, όπως ο διάλογος Μίνας Αγγελοπούλου – Μαρίνας Κουντουράτου στους Δύο Ξένους, όπου η δεύτερη υπόσχεται να θυμάται την πρώτη από την ομώνυμη στάση του τρόλεϊ στην Πατησίων.

Με την ξεθωριασμένη επιγραφή της Coca-Cola στη διασταύρωση με την Καυτατζόγλου, «Δίψα για ζωή», απότοκο των επιγραφών της Ελλάδας του ’80, που μέρος της γενιάς μου τη βλέπει από τις ταινίες του Περάκη και του Βούλγαρη, την ακούει στις μουσικές του Σιδηρόπουλου και τη διαβάζει σε μυθιστορήματα Ελλήνων συγγραφέων που μόλις ανακάλυψε.

Γιατί στο σχολείο, η Πατησίων πήγαινε πάντα μαζί με το Πολυτεχνείο και στην τηλεόραση, πάντα με την εγκληματικότητα και τη ξενοφοβία. Κανείς δεν είπε πως η Πατησίων συμπυκνώνει στις λακκούβες της τα γεγονότα, την κουλτούρα και την ιστορία μιας πόλης και μιας χώρας, με θέα την Ακρόπολη.

Από τον Κουταλιανό, τα σινεμά, τα θέατρα, τους πανηγυρισμούς της Απελευθέρωσης και τις ανατινάξεις της Ασφάλειας στα Χαυτεία μέχρι το Πολυτεχνείο, τα επεισόδια, τις πορείες, το Euro και τη Jackie Oh.

Η Πατησίων μπορεί να μην είναι ο πιο όμορφος δρόμος της Αθήνας. Η Βασιλίσσης Σοφίας με τα πλατιά πεζοδρόμια, τα νεοκλασικά και τα Bauhaus κτίρια, η Αμαλίας με το τραμ ανάμεσα στις δύο κατευθύνσεις που διασχίζει τις αθηναϊκές πολυκατοικίες και τον Εθνικό Κήπο, η Συγγρού που ανοίγει προς τη θάλασσα του Φαλήρου και η «φορτωμένη» Πανεπιστημίου συν/ανταγωνίζονται άνετα γι’ αυτόν τον τίτλο.

Σίγουρα όμως είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός της. Αυτός ο δρόμος που όταν ακούς το όνομά του, το μυαλό σου κατευθείαν πηγαίνει στην Αθήνα και σε ό, τι έμαθες και ανακάλυψες γι’ αυτήν. Είτε από το σχολείο, είτε από δική σου πρωτοβουλία, είτε στη βόλτα με τον κωδικό 6.

πηγή:http://www.oneman.gr