Σίγησε για πάντα το αηδόνι της Θράκης, ο Χρόνης Αηδονίδης. Μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του, χορέψαμε , δακρύσαμε με τους στίχους των τραγουδιών. Γιατί πουλίμ δεν κελαηδείς, πως κελαηδούσες πρώτα; μας πως μπορώ να κελαηδώ, πως κελαηδούσα πρώτα; μας πήρανε την πόλη μας.
Αρχοντογιός παντρεύεται και παίρνει προσφυγουλα, προσφυγούλα μαυρομάτα μου, σε κλαιν τα μάτια μου.
Δώδεκα ευζωνακια, αποφασίσανε, στον πόλεμο να πάνε, να πολεμήσουνε. Μερικοί στίχοι που εμένα μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Τον θυμάμαι μικρό παιδί στο σχολείο που ερχόταν να δει την αδερφή του που ήταν δασκάλα στο χωριό μου. Πολύ φτωχότερη η λαϊκή μας παράδοση από σήμερα.
0 comments