Διάφορα

Αψεγάδιαστος Αύγουστος (β´ μέρος)

By  | 

Ποιήματα για τον Αύγουστο

Οι εραστές τ’ Αυγούστου-ΓΙΟΖΕΦ ΜΠΡΟΝΣΚΙ

«Οι εραστές τ’ Αυγούστου,
οι εραστές τ’ Αυγούστου με λουλούδια στα χέρια έρχονται,
τ’ αόρατα καλέσματά τους τραβούν στις αυλές,
οι εραστές τ’ Αυγούστου με κόκκινα πουκάμισα και μισάνοιχτα στόματα
τρεμοσβήνουν στα σταυροδρόμια,
εξαφανίζονται στα σοκάκια,
τρέχουν στις πλατείες.
Στους εραστές τ’ Αυγούστου
αχνοφέγγουν στη βραδινή ατμόσφαιρα
οι ερυθρόλευκες γραμμές των κεντημένων λουλουδιών πάνω
στα πουκάμισά τους,
φωτίζονται τ’ ανοιχτά παραθύρια στις σκοτεινές αυλές
κι αυτοί όλο πηγαίνουν κι όλο τρέχουν σε κάποιο κάλεσμα.
Να και το δείλι της ζωής, να και το δείλι που δίπλα περνά απ’ την πόλη,
να το που χρωματίζει τα δέντρα,
που σβήνει τη λάμπα,
που γυαλίζει τ’ αυτοκίνητα . . .
Στα στενά σοκάκια βιαστικά ηχούν οι παρέες,
γύρισε πίσω, έβγα στο μπαλκόνι και πέταξε το παλτό.
Βλέπεις, οι εραστές τ’ Αυγούστου τρέχουν κρατώντας λουλούδια στα χέρια.
Οι γαλάζιες ανταύγειες των διαφημίσεων κυλούν από τις στέγες
κι εσύ κοιτάζεις κάτω, δίχως ποτέ και με κανένα θέση δεν αλλάζεις,
συνομιλώντας με τον εαυτό σου.
Να τα λουλούδια και τια διαμέρισμα με το νέο έρωτα,
με το καινούριο μαστίγιο, που μπαίνει σε κύκλο νέο,
παραδίδοντας τον εαυτό του με νέα κραυγή και νέο αίμα,
παραδίδοντας τον εαυτό του, αφήνοντας τα λουλούδια να πέσουν απ’ τα χέρια του.
Το νέο δείλι θορυβεί,
κανείς δεν θα επιστρέψει στη νέα ζωή,
κανείς δε θα περάσει κάτω απ’ το μπαλκόνι για να ‘ρθει να σε δει,
κανείς δε θα σου παρασταθεί,
κανείς δε θα σου σταθεί,
πιο κοντά, απ’ ό,τι εσύ στον εαυτό σου,
απ’ τα λουλούδια,
απ’ ότι είσαι εσύ στον εαυτό σου.»

1961
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
Πηγή: http://www.stepamag.com

Αυγουστιάτικο φεγγάρι -ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ

Πέρα από τους κίτρινους λόφους, πέρα από τα σύννεφα
είναι η θάλασσα. Όμως ανάμεσα στη θάλασσα και σε σένα
υπάρχουν μέρες φοβερές, λόφοι που κυματίζουν και υψώνονται στον ουρανό,
παρεμβάλλονται πριν από τη θάλασσα. Εδώ πάνω στο λόφο υπάρχει η ελιά
και το πηγάδι, τόσο μικρό που δεν μπορείς να καθρεφτιστείς,
και οι καλαμιές, οι καλαμιές, που ποτέ δεν ησυχάζουν.

Και το φεγγάρι, ανεβαίνει. Ο σύζυγός της είναι ξαπλωμένος
σ’ ένα χωράφι, με το κρανίο κομματιασμένο από τον ήλιο
– μια γυναίκα δεν μπορεί να τραβήξει ένα σώμα
σαν να ήταν σακί. Υψώνεται το φεγγάρι που ρίχνει μια μικρή σκιά
κάτω από τα στριφτά κλαριά. Η γυναίκα στη σκιά
κοιτάζει προς τα πάνω, μ’ ένα μειδίαμα τρόμου
σ’ αυτό το τεράστιο πρόσωπο, το με αίμα
που πήζει και πλημμυρίζει κάθε γωνιά των λόφων.
Το ξαπλωμένο σώμα στα χωράφια δεν κουνιέται
ούτε η γυναίκα στη σκιά. Μόνο το ματωμένο
μάτι μοιάζει να γνέφει σε κάποιον και να του δείχνει το δρόμο.
Έρχονται μεγάλες ανατριχίλες στους γυμνούς λόφους
από μακριά, και η γυναίκα τις νιώθει στην πλάτη της,
όπως τότε που τρέχανε σ’ αυτή τη σταρένια θάλασσα.
Και τα φύλλα της ελιάς, χαμένα σ’ αυτή τη θάλασσα
από φεγγαρόφωτο, θροΐζουν – ακόμα και η σκιά του δέντρου
αρχίζει να σκοτεινιάζει, να μεγαλώνει και να την καταπίνει.

Τρέχει έξω, στον φεγγαρένιο τρόμο,
και την ακολουθεί το θρόισμα της αύρας πάνω στους βράχους
και μια λεπτή σιλουέτα που της δαγκώνει τα γυμνά της πόδια,
τα φυτά, και τον πόνο στην κοιλιά. Έπειτα κρύβεται στη σκιά
γέρνοντας στους βράχους δαγκώνοντας τα χείλη της.
Κάτω, η γη στο σκοτάδι, κολυμπάει στο αίμα.
Μετάφραση: Γιάννης Η. Παππάς
Πηγή: https://pablodelamopalimpsisto.blogspot.com

Αυγούστου Μεσούντος-ΑΡΕΤΗ ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ

Και οι λέξεις, κι αυτές βουβάθηκαν,
του Αυγούστου την ερημίαν σεμνυνόμενες.
Στο βάθος,λάμπων ο Βράχος ο Ιερός μαρτυρά
χνάρια ζωής και παρελθόν μεγαλείον.
Μεσούντος του Αυγούστου και στο Κλεινόν Άστυ
Τουρίστες ενδημούν.
Οι Οικούντες δραπέτευσαν
λες και τούτη την Πόλη «ειρκτή» την λογιάζουν,
απευκτέα!
Και εμείς, οι εναπομείναντες φρουροί,
στης σιγαλιάς ασκούμεθα τους άγνωρους ήχους
και στης μοναξιάς τα μιλήματα.

Ας είναι ευλογημένη τούτη η συννεφούλα,
που απρόσμενα ήρθε, συντρόφισσα ιαματική
και παρηγορήτρα στους Κλεινοθεματοφύλακες!
Και το νιο φεγγάρι,
που τον Παρθενώνα ασπάζεται ερωτικά.
Βακτηρίες και τα δυο τους για τις Ψυχές,
που την ματιά τους σε θάλασσες δεν άπλωσαν
κι ούτε αψάδα αλμύρας και φυκιών γεύτηκαν.
Ας είναι ευλογημένα!
Πηγή: Έσω ιριδισμοί,Εκδόσεις Βεργίνα



Δεκαπενταύγουστος – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Έρημη πόλη, μα όλοι
παραθερίζουν;

Θεριστική μηχανή
αποκόπτει βίαια
κάθε ελπίδα.
Η σοδειά:
στάχυα απόγνωσης.

Δεν προσδοκώ μεγάλο θαύμα όπως
Κοίμηση,
Ανάσταση,
Ανάληψη.

Το αυτοκίνητο
παρκάρει στο πάρκο της πόλης.
Περπάτημα χεράκι με τον καύσωνα.
Μονάχος μα με κάποιους:
περίμεναν υπομονετικά
κάτω απ’ το χώμα
για δεκαεπτά χρόνια
και τώρα που αναλήφθηκαν
τραγουδούν υπερήφανα το κύκνειό τους άσμα.

Μην παραπονιέστε για των τζιτζίκων τον βόμβο!
Είναι οι ύστατές τους μέρες!
Δικαιούνται να πεθάνουν τραγουδώντας!

Σκάβω μικρή τρύπα στον κορμό.
Το μπήγω μέσα.
Σε λίγες μέρες θα εκκολαφθεί.
Τα φωνήματα ενστικτωδώς θα κινήσουν
στο χώμα να χωθούνε.

Κι όταν το ποίημα αυτό ξυπνήσει σε δεκαεπτά χρόνια
θα με ψάχνει.

Μα εγώ θα έχω εξαερωθεί.
Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο,
στα σίγουρα λόγω κλιματικής αλλαγής.
Πηγή: http://www.stixoi.info



Ταραχή δεκαπενταύγουστου -ΝΙΚΟΣ ΑΛΙΦΕΡΗΣ

Κάτω απ’ τους ανεμόμυλους σχηματίζουν
οι ξερολιθιές ακατάληπτες επιγραφές.
Τα ιδεογράμματα των νησιών
τα πουλιά πετούν και τις διαβάζουν
οι κρωγμοί τους φτάνουν μέχρι τ’ αυτιά μας.

Μα κρίνουμε πως το νερό ήταν πάντοτε κρασί
κι απωθούμε το θαύμα σαν τον αρχιτρίκλινο:

Το ιδεόγραμμα των χειλιών σου
ανεξιχνίαστο μέσα στην νύχτα.
Πηγή: Η ζψοφόρος του ουρανού,Άγρα 2013

Παραμονές Δεκαπενταύγουστου-ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Σαν τη λαίδη Μακμπέθ σε υπνοβασία
πιτσιλισμένη απ’ τον ασβέστη
στα μαλλιά και το φόρεμα.

Και τα δωμάτια μοσχοβολούσαν
παραμονές Δεκαπενταύγουστου.
Οι φωτιές της ροδιάς. Η αυλή με τη βρύση.
Τα μυρμήγκια που τρέχουν για να γλιτώσουν.
Τα σκούπιζες και τα ‘ριχνες στο κηπάκι
για να σωθούν.

Ώρα έξι το απόγευμα και μάζευες
την άγκυρα να ελευθερωθεί το σπίτι.

Μάζευες τα σκοινιά κι άναβες τις μηχανές
να φύγει το σπίτι, να σαλπάρει το σπίτι
και να ταξιδέψει
στο άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε
και σ’ εκείνο το θεόνυμφε που υποσχόταν δόξες.
Πηγή: Η πόρτα της Πηνελόπης,2004

Η νύχτα πριν την τελευταία μέρα του Αυγούστου -ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ

Το ποίημα είχε ήδη φύγει,
να εκτεθεί στην αδιαφορία, στην χλεύη
και ίσως στη συγκίνηση των δρόμων.
Η νύχτα έξω φαινόταν κατασκότεινη.
Το σκοτάδι είχα βαθύνει ξαφνικά.
Ένα τεράστιο κενό πλανιόταν γύρω.
Παράξενη νύχτα.
Πικραμένη νύχτα…
Περίμενα λίγη ώρα ακόμη στο σκοτάδι,
τάχα ότι θα εύρισκες το ποίημα
και θα απαντούσες.
Περίεργο πως καμιά φορά το όνειρο
διεισδύει στην πραγματικότητα απρόσκλητο.
Άκου τώρα,
να τύχει λέει να βρίσκεσαι την ίδια ώρα,
ώρα κοντά στο χάραμα,
στο δίκτυο.
Και να διαισθανθείς ότι υπάρχει το μήνυμα,
και να ανοίξεις το γραμματοκιβώτιο…
και μετά να συγκινηθείς, λέει,
και να γράψεις ένα γράμμα γεμάτο τρυφερότητα.
Και τότε,
να ανατραπούν όλα τα δεδομένα της νύχτας.
Να γυρίσουμε, λέει, πίσω στην αρχή της βραδιάς.
Και να έρθεις, αυτή τη φορά, χαμογελαστή από το τηλεφώνημα,
και να ζητήσεις να κατέβουμε στην αμμουδιά.
Γιατί το φεγγάρι, λέει, 
μόνο για δυο τρεις νύχτες ακόμη
θα μας έφτιαχνε τον δρόμο του στην θάλασσα,
και όποιος ήθελε να τον ακολουθήσει,
έπρεπε να βιαστεί.
Και μετά
όταν πια θα είχε ξημερώσει,
θα βλέπαμε τα πόδια μας βουτηγμένα στο χρυσάφι,
και δε θα ξέραμε πως να τα κρύψουμε,
να μην καταλάβουν οι άλλοι,
πως όλη νύχτα αλητεύαμε
στους δρόμους του φεγγαριού.
Και ήταν, λέει,
ένα από τα πιο όμορφα ξημερώματα
αυτού του κόσμου,
και έτυχε σε μας να το ζήσουμε.
Ήταν, λέει…
μα έξω η νύχτα προχωρούσε αμείλικτη,
και έφευγε.
Και το γραμματοκιβώτιο παρέμενε
απελπιστικά άδειο.
Και μετά ο ύπνος που αργούσε,
γιατί δεν είχε λόγο πια να έρθει,
μιας και του είχαν φύγει όλα τα όνειρα.
Και τι να κάνει ο ύπνος
χωρίς όνειρα.
Και αργά αργά
ξημέρωσε η τελευταία μέρα του Αυγούστου.
Πηγή: http://www.silia.gr

Ποίημα για το τέλος του Αυγούστου – ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΟΥΜΑΣ

Η ματιά είναι ανεξίτηλη μα
χρειάζεται τη μνήμη να την επαυξάνει,
να την κρατάει στη μόδα.

Η ματιά γίνεται
αναπόσπαστο μέρος της νοσταλγίας
διότι δεν μπορεί να πει «Συγγνώμη!»
και ν’ αποσυρθεί.

Ζεμένος σε μια τέτοια ματιά
αργοπίνω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί αναπολώντας
τι ήταν, τι είναι, και τι θάνε πάντα.
Πηγή: http://www.poiein.gr


Το τέλος του Αυγούστου – ΜΑΡΙΑ ΒΛΑΧΟΥ

Ο Αύγουστος
γέρνει στο τέλος του
ξεβαμμένος•
δε λέω λέξη
θα κάνω μόνο μία κίνηση
σημάδι τολμηρής ατολμίας.
Ανασηκώνω το τελευταίο βότσαλο
αυτό που χώρεσε τ` όνομά σου,
σκαρφαλώνω στο βράχο,
το εκσφενδονίζω στο κύμα
-το καλοκαίρι τελειώνει-
τα χέρια μου κρέμονται
ξεχαρβαλωμένο πλέγμα•
πασχίζω να ξεδιπλώσω
το φθινόπωρο
στο φως.
Πηγή: http://mar-vlachou.blogspot.com 

Αύγουστος του Βορρά-ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΡΘΕΝΗΣ

Ομοσπονδιακή Δημοκρατία του Μηδενός:
ακμάζει μες στον Τροπικό του Ατόμου!
Βούλιαξ’η αυτοκρατορία των νησιών,
κ’η επικράτεια της Γαληνοτάτης,
κ’η αίγλη της Βασιλεύουσσας!
Κι ο Αύγουστος,
κάτ’από ξένη πλέει σημαία
και δεν ακούει τις καμπάνες της Μεσόγειος
ούτε και τα νησιά καθώς αγιάζουν!

Τη Μεγαλόχαρη, τη βλέπεις μόνο εντός σου!
Κι όχι να σπεύδει στον Εσπερινό
για να προλάβει και το δείπνο των ψαράδων
και το σαλπάρισμα μυριάδων καραβιών.
Κ’οι άγγελοι,
στην πλώρη αποκεκοιμημένοι,
δε στέργουν να βουτήξουν στο βυθό
και ν’ανεσύρουν το Χρυσόν Αλφαβητάριο
για το μικρό Χριστό που ψάχνει γι’αχιβάδες!
Πηγή: Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία «Ταξίδι στην ποίηση», Ναυτίλος

Έρευνα-επιμέλεια αφιερώματος : Αγγελική Καραπάνου

έννεπε μούσα

Απόφοιτη Ελληνογαλλικής Σχολής "Αγιος Ιωσήφ", Καθηγήτρια γαλλικών, πολύγλωσση και με διδακτική εμπειρία και εξιδείκευση στην εκμάθηση ξένων γλωσσών στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και δυσλεξία(ΕΚΠΑ), αρθρογράφος, πρόσκοπος, εθελόντρια.

Ακολουθήστε μας!


This will close in 10 seconds