Αψεγάδιαστος Αύγουστος (Ποιήματα για τον Αύγουστο)

Περπατάμε παρέα με τον πιο ζεστό μήνα του χρόνου.Όλα τα είπαν οι ποιητές για τον Αύγουστο! Για την κάψα του καλοκαιριού,τη θάλασσα,το βουνό. Για τις διακοπές,τους παραθεριστές,τους ξεχασμένους στην πόλη.Για το άδειασμα του μυαλού, την ανεμελιά! Για τους έρωτες,τα σμιξίματα και τους χωρισμούς, αλλά και τη μοναξιά που φωνάζει περισσότερο στην έκρηξη της φύσης! Για την Παναγιά,τις γιορτές, τα πανηγύρια! Σ’όλα αυτά κάνουμε ένα οδοιπορικό για να θυμηθούμε γεύσεις και μυρωδιές, να βουτήξουμε σε λόγια και συναισθήματα! 

Ο Αύγουστος – ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Ο Αύγουστος ελούζονταν
λούζοντας την αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν
άστρα και γιασεμιά.

Αύγουστε μήνα και Θεέ
σε σένανε ορκιζόμαστε
πάλι του χρόνου να μας βρεις
στο βράχο να φιλιόμαστε.

Ο Αύγουστος ελούζονταν
λούζοντας την αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν
άστρα και γιασεμιά.

Απ’ την Παρθένο στο Σκορπιό
χρυσή κλωστή να ράψουμε
κι έναν θαλασσινό σταυρό
στη χάρη σου ν’ ανάψουμε.

Πηγή: Τα ρω του έρωτα ,Ποίηση-Οδυσσέας Ελύτης,Ίκαρος

Γεγονός του Αυγούστου-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Έφερνα γύρους μες στον ουρανό και φώναζα
Με κίνδυνο ν’ αγγίξω μια ευτυχία
Σήκωσα πέτρα και σημάδεψα μακριά
Μιλημένη από τον ήλιο η Μοίρα
Έκανε πως δεν έβλεπε
Και το πουλί του κοριτσιού πήρ’ ένα ψίχουλο θαλάσσης
και αναλήφτη.
Πηγή: Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά, Ποίηση-Οδυσσέας Ελύτης,Ίκαρος

Σύκα της ωρίμανσης στο βυθό του Αυγούστου -ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Σύκα της ωρίμανσης στο βυθό του Αυγούστου και πουλιά μη μου
άπτου, σταλτά χωρίς καμιάν διεύθυνση…
Πηγή: Εκ του πλησίον, Ποίηση-Οδυσσέας Ελύτης,Ίκαρος

Αύγουστος-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Το φως είναι μαύρο, καμένο απ’ τη ζέστη σαν ανθρώπινο σώμα.
Πόδια γυμνά, δυνατά, βαμμένα απ’ τη θάλασσα ή το μούστο.
Στήθια κρουστά, σφιγμένα στις παλάμες του ήλιου. Ο αγωγιάτης,
ο αμπελουργός, ο βαρκάρης, οι τρεις του θυγατέρες
κρέμονται πάνω από βαθιά, χρυσά πηγάδια. Πάνω στ’ αλώνια
λιχνίζουνε μεγάλα στάχυα. Μες στα μάτια των παιδιών
χώνονται τ’ άχυρα. Τρέχουν. Τ’ αμπέλια είναι απέραντα
σαν τη δόξα ή την άγνοια. Λίγο να κάνεις να σκύψεις
θα βουλιάξεις ακέριος στο γαλάζιο. Τα παράθυρα πνίγηκαν κιόλας
μέσα στο χώμα. Και τούτα τα κόκκινα λουλούδια του κήπου
είναι από κείνα τα πανάρχαια αγάλματα, πλαγιασμένα, σε στύση.
Πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, 4ος  τόμος, εκδόσεις Κέδρος

Κέδρος


Του Αυγούστου βασιλέματα-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Στ’απριλομαγιάτικα χαράματα
ρόδα και γαρύφαλα ανθισμένα,
στης Ανατολής την ουρανόπορτα
στέφανα απ’τους κήπους κρεμασμένα.
Μα σ’εσάς, του Αυγούστου βασιλέματα,
δέντρα ουρανοφύτευτα καρπίζουν,
μήλα και ροδάκινα στους κλώνους τους
και σκασμένα ρόδια κοκκινίζουν

Ποιητική συλλογή: Φευγάτα χελιδόνια
Πηγή: Γεωργίου Δροσίνη Άπαντα,τόμος τρίτος

Νύχτα αυγουστιάτικη-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Μου φτάνει που σε ξέρω ξάγρυπνη
κι απόμονη, χωρίς λυχνάρι,
κάτω από τ’άστρα τα τρεμόφωτα
με το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Στ’απόσκια απόκρυφτη κι’αθώρητη-
κ’έχω σημάδι σου μονάχο
κάτι σα θρόισμα, σα φτερούγισμα,
σα νεροφλοίσβημα σε βράχο.
Γύρω μας όλα ασάλευτα, άφωνα:
τα κοίμισε μαρμαρωμένα
φεγγαρομάτα η νύχτα μάγισσα
κι ‘αφησε μόνο εσέ κ’εμένα.-
Ξάφνου,σπιθόγενη,αστραπόφτερη.
του αιθέρα ταξιδεύτρα φτάνει
φωνή βιολιού μακρινού,αλλόκοσμου,
που παίζουν ξωτικοί Τσιγγάνοι.
Και χύνεται στην Αυγουστιάτικη
τη νύχτα από τη δοξαριά του
λαχτάρα, πόνος,αναγάλιασμα,
πόθος ζωής,φόβος θανάτου.
Κ’εγώ, σφαλώντας τα δυο μάτια μου,
και την ψυχή μου ανοίγοντάς σου,
νιώθω το φόβο μήπως σ’έχασα-
τον πόθο να βρεθώ κοντά σου.
Πηγή: Φευγάτα χελιδόνια,Άπαντα Γεωργίου Δροσίνη,τόμος τρίτος

Αυγουστιάτικος άνεμος-ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν
καρδιές χωριστές – τόσα μάτια, όσα βλέπουν
αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά
κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα
στην κάτασπρη γύρη του.
Νιώθω μέσα στο στήθος μου
την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω
σα να ‘μαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε
για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και
χαρούμενος,
προς τα πάνω. Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου; Τι
κάθεσαι και
δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός,
δυο αστεράκια οι κεραίες σου – πέταξε, πρόλαβε, τρέξε,
ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις
φωτιά στην κυψέλη σου.
Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα;
Άνοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος.
Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Τόμος 2ος, Τρία Φύλλα
Αύγουστος- ΔΩΡΑ ΜΟΑΤΣΟΥ-ΒΑΡΝΑΛΗ

Σκορπά το κλήμα γύρω τους χυμούς του
Τρυγούν μέσα στ’ αμπέλι τα σταφύλια.
Κι’ απ’ τη γυρτή του μπαλκονιού μας γρύλλια,
Μέσα στ’απομεσήμερο τ’ Αυγούστου,

Η μυρουδιά του πατημένου μούστου
Στην κάμαρά μας μπαίνει την ανήλια,
Κ’ ηδονικά χαϊδεύει μου τα χείλια 
Το κλήμα με τους ώριμους καρπούς του.

Τριγύρω μας απλώνει πονηρά
Τη μέθη με τα φλόγινα φτερά.
Δε φταίμε μεις αν μέσα στις καρδιές μας

Ξυπνούν αμαρτωλές οι επιθυμιές μας…
Ζεστό τ’ απομεσήμερο τ’ Αυγούστου,
Μεθυστικιά κ’ η μυρουδιά του μούστου.
Χανιά 1917 
Πηγή: https://toixoutoueterou.blogspot.com

Πάντα είναι Αύγουστος-ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ

Πάντα είναι Αύγουστος
Το χώρισμα ανάμεσα στα δωμάτια
Ξύλο μαυρισμένο.
Πάντα η φωτογραφία στον κίτρινο τοίχο
Δείχνει τη συνάντηση στο ποτάμι
Την ώρα που ο ήλιος μετέωρος ανάμεσα
Από δέντρα και άμμο ναρκισσεύεται
Στο νερό.
Πάντα φτάνει το τραίνο στο σταθμό
Οι πρώτες φωνές στους διαδρόμους, το πρώτο τσιγάρο, τα μεγάφωνα
Οι απίστευτες ματιές της Κυριακής για ένα ταξίδι στη μυθολογία
Το πλήθος, τα χέρια, τα μέλη, τα μάτια των υπνωτιστών.
Πάντα είναι Αύγουστος
Η μητέρα σου στο διπλανό δωμάτιο ξερνάει και συ αγωνίζεσαι
Για τη μετατόπιση ανάμεσα από λίμνες, έλη, νεκρούς
Σε βιβλία χημείας και φυσικής που τα οφείλεις τον Σεπτέμβρη
Σε σώματα απέραντα ανέπαφων
Που διατηρούνται στη ζωή
Με τη μυθολογία του Αυγούστου
-Ο πατέρας σου υπέγραψε πριν από λίγο
Δεν μπορείς να φύγεις
Είναι Αύγουστος. 
Πηγή: https://pablodelamopalimpsisto.blogspot.com

Αύγουστος-ΒΑΣΩ ΜΠΡΑΤΑΚΗ

Στα δίχτυα της σιωπής
ασημένια ψάρια που σπαρταρούσαν
οι χτύποι της καρδιάς μας
όταν ο μικρός Αύγουστος
ανέβαινε θριαμβευτικά
στα πέτρινα σκαλοπάτια του καλοκαιριού
σαν άλλος Ίκαρος που δεν γνώριζε
πως το πύρωμα μιας στιγμής
μπορεί να λιώσει τα πάντα,
ακόμα κι αυτά τα κέρινα φτερά μας.
Και στη χούφτα του δειλινού,
τρέλα και λογική,
σ’ ένα κουβάρι μπερδεμένα
όταν σμιλεύαμε σιωπηλά
τις λέξεις που γεννά ο έρωτας
εκεί που συναντήθηκαν οι σιωπές μας,
όταν το κόκκινο άνοιγε θριαμβευτικά
την αυλαία στους θιασώτες του ονείρου
που υπόσχονταν για μια ακόμα φορά
να αναστήσουν στην αυλή των θαυμάτων
τα λόγια της αγάπης που κλείσαμε κρυφά
στις κάμαρες του ονείρου,
μην και γίνουν λεία στα χέρια
άπληστων τυμβωρύχων.
Ένας καταρράχτης από πουλιά
που έχασαν την πυξίδα
στο πέταγμά τους,
τα λόγια που ξέφυγαν
από τα χείλη των εραστών
τις μεγάλες ώρες της σιωπής,
όταν βουβά η αράχνη του πόθου
έπλαθε απατηλά
τον ιστό της αγάπης
στα σκοτεινά δωμάτια του ονείρου.
Πηγή: Ποιητική συλλογή «Νύχτα ηνίοχος»,2010

Αύγουστος – ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΝΕΛΗΣ 

Στο στήθος του πλοίου κοιμάται ο ήλιος
Με το μυστρί χτίζει την υστεροφημία του
Στην κοτσίδα του τυλίγονται οι πλανήτες
Ψήγματα χάους αναδύονται απ’ τον βυθό
Κρατάνε στα χέρια τις Μικρές Κυκλάδες
Κι έναν αμφορέα μελανόμορφο με λαιμό
Μεταμορφώνονται σε δροσερά παρτέρια
Ποτισμένα με το νέκταρ της αθανασίας
Ταπετσαρίες φασκιώνουν τον ορίζοντα
Στη μέση στρογγυλοκάθεται το μελτέμι
Άρτι αφιχθέν από μια ομαδική συνουσία
Με τον λίβα και τα δώδεκα ξαδέρφια του
Αύγουστος βγαίνει απ’ τις σφηκοφωλιές
Μοσχοβολά θυμάρι κι ανεπίδοτο έρωτα
Με γδούπο τα κύματα πνίγουν τη νύχτα
Σε ποτήρι μακρόστενο ξανθής μπίρας
Φεγγάρι προεξαγγελτικό του θανάτου
Κατακρημνίζεται στη θάλασσα με ορμή.

Νησιά ξεφυτρώνουν παντού μεσοπέλαγα
Αρπάζω το μεγαλύτερο και το αγκαλιάζω. 
Πηγή: Ποιητική συλλογή «Υπό το μηδέν»,Στοχαστής,2017

Αύγουστος -ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ

Γυμνό μας αγκάλιασε το σώμα του καλοκαιριού
οργάζοντας ασημόπνοους ορίζοντες στα μάτια των ονείρων μας.
Ασβέστωσε την καρδιά το μεσημέρι στροβιλίζοντας ξωκκλήσια φωτός
στο βαθύτερο είναι μας.
Ο δεκαπενταύγουστος βρόντηξε φως κι ελπίδα φωτόλουστη!
Τα βουνά νιώσαν τις δυνατές τους ρίζες στην αρμύρα της θάλασσας
και ψήλωσαν φυλωσσιές και βράχους ίσα με το γαλάζιο το απέραντο.
Πέταξε το πουλί απ’ του βασιλικού το χάδι τιτιβίζοντας
αλς! Αλς! Αείπνοη! Αείρευστη!
Πάντα με λευκό πανί μεθάς ορίζοντες
σαν την καρδιά ατελεύτητους.
Βράχοι σπάνε τη μοναξιά τους πάνω σου
πεταλίδες τους παρηγορούν φιλώντας την αψάδα της λύπης τους
και κάβουρες τους ομιλούν με μια ήσυχη αυγή που κουβαλούν στη ράχη
όταν το πρώτο βλέφαρο του ήλιου σκιά τους στρώνεται να μη γλιστρήσουν.
Το κουπί που στον μόχθο βυθίστηκε
το σπουργίτι που πέταξε απ’ το κλωνάρι της φλέβας του βαρκάρη
αναζητώντας στεριά να ξαποστάσει.
Πως να τραγουδήσω!
Που το ισοκράτημα μου πήραν τα τζιτζίκια 
και το σκυτάλευσαν στ’ άστρα των γρύλων τ’ ανερμάτιστα!
Το άστρο του έρωτα που γούβιασε την άμμο ένα βράδυ
και το μαζέψαν το πρωί παιδιά και φτιάξαν πύργους
ίσα να μεγαλώσουν και να το ιδούν ξανά! Ξανά να πέφτει!
Ο γλάρος της αφής κι ο Νοτιάς που έπνευσε μέσα μας.
Η πεταλούδα των χρωμάτων παρασυρμένη απ’ τ’ απαλό αεράκι
της αυγής των κοριτσιών σαν έχυναν τα μάτια τους στ’ ουρανού το όραμα
που ξύπναγε γαλάζιο και σίγουρο για την παντοδυναμία του
Και οι πανσέληνοι ψίθυροι της αγάπης
στον αιθέρα των ψυχών!
Αύγουστο τα όρισα

να με θυμούνται όταν θα λείπω…
Πηγή: https://www.stixoi.info

εννεπε μούσα