ΚΑΣΤΑΝΙΕΣ ΕΒΡΟΥ

Μια άλλη Ελλάδα, όμορφη, απομακρυσμένη αλλά όχι απόμακρη.

Φτάνοντας κάποιος στην Θράκη καταλαβαίνει ότι βρίσκεται αλλού με την καλή έννοια! Δεν αναφέρομαι μόνο στην μορφολογία του εδάφους, που  αντικρίζει απέραντες εκτάσεις με χωράφια σπαρμένα με βαμβάκι, ήλιους, στάρι και καλαμπόκι. Το αισθάνεσαι καθώς πληθαίνουν τα στρατόπεδα, τα στρατιωτικά οχήματα στους δρόμους και οι ένστολοι που κυκλοφορούν.  Στις κολώνες της ΔΕΗ βλέπεις παντού φωλιές πελαργών και μέσα σε αυτές ολόκληρες οικογένειες. Τα μπλόκα της αστυνομίας και της συνοριοφυλακής πιο πυκνά και σε σημεία που δεν είναι ευδιάκριτα. Καλώς ήρθατε στο Νομό Έβρου!

Η Ορεστιάδα είναι η τελευταία πόλη πριν την Τουρκία για να περάσει κάποιος από το τελωνείο των Καστανέων που τώρα όμως παραμένει απροσπέλαστο  λόγω των τελευταίων γεγονότων με τους Τούρκους.  Παλιά, αυτό το χωριό έσφυζε από ζωή,  χάρη στους ταξιδιώτες. Τώρα τα περισσότερα μαγαζιά που σχετίζονταν με την εστίαση είναι κλειστά γιατί απλά τα σύνορα είναι σφραγισμένα!  Μόνο από τους Κήπους πηγαίνουν τα φορτηγά και κάποια τουριστικά λεωφορεία και αυτά με μεγάλη καθυστέρηση και ταλαιπωρία.

Οι Καστανιές όμως έχουν τον Άρδα ποταμό. Ο Άρδας είναι ο βορειότερος ποταμός της Ελλάδας ο οποίος κινείται στο μεγαλύτερο μέρος του στη γειτονική Βουλγαρία παράλληλα με τα σύνορα. Γύρω από τον Άρδα στην περιοχή του Έβρου απλώνονται πολλά μικρά και όμορφα πεδινά χωριά, όπως η Μηλέα, το Θεραπειό, ο Κυπρίνος, τα Κόμαρα, το Φυλάκιο, η Ελαία, ο Κέραμος, ο Άρζος, τα Ρίζια, ο Καναδάς και οι Καστανιές. Ο Άρδας συνδέεται με τον αρχαίο ποταμό Αρπησσό. Στα λίγα χιλιόμετρα που κινείται στην Ελλάδα ο μεγάλος ποταμός δημιουργεί πολλούς όμορφους βιοτόπους στους οποίους πρωταγωνιστούν οι πολλές αμμώδεις νησίδες με βλάστηση και ένα από τα πιο πλούσια και εντυπωσιακά παραποτάμια δάση της χώρας μας. . και μια μεγάλη παραποτάμια διαδρομή που μπορεί κάποιος να χαρεί την φύση. Μια φύση καταπράσινη, με όλων των ειδών τα ζωύφια, αναρίθμητα είδη πτηνών όπως κορμοράνοι, βασιλαετοί, γερακίνες, αλκυόνες, αηδόνια, νεροκελάδες, κούκους, τσίφτες, ξεφτέρια, δεντρογέρακα, μαύροι και λευκοι πελαργοί και πολλά άλλα είδη. Στις όχθες υπάρχουν ιτιές, λεύκες, φτελιές, πλατάνια, σφενδάμια ενώ όσο πλησιάζεις το νερό βρίσκεις αλμυρίκια, καλαμιώνες, βούρλα και ψαθιά ενώ τριγύρω η μυρωδιά από τις άγριες μέντες και τα αγριογαρύφαλλα σχεδόν σε ζαλίζει. Εδώ βλέπεις όλες τις αποχρώσεις του …πράσινου και επιλέγεις. Μπορείς να κάνεις μια βουτιά στα νερά του ποταμού, να παίξεις river volley στο φιλέ που υπάρχει, να περπατήσεις με τα πόδια γυμνά μέσα στα γάργαρα νερά και να φτάσεις ως απέναντι στα «νησάκια» που μοιάζουν σχεδόν εξωτικά και απροσπέλαστα αλλά που κάποιες φορές κρύβουν μέσα τους…λαθρομετανάστες. Εκεί μπορείς να δεις νούφαρα και νεροκάστανα να επιπλέουν καθώς και τα κρινάκια που φυτρώνουν στις νησίδες. Διόλου απίθανο να συναντήσεις νεροχελώνες, νερόφιδα, βατράχια και σαύρες αλλά είναι όλα άκακα! Μπορείς, αν επιθυμείς, να ψαρέψεις. Υπάρχει τεράστια ποικιλία ψαριών όπως σαζάνια, τούρνες και γουλιανοί. Πιο πέρα, στα 300 μέτρα, το ποτάμι γίνεται ορμητικό και άρα ακατάλληλο από ένα σημείο και μετά για κάθε δραστηριότητα. Στην όχθη του, υπάρχει ένα καφέ-εστιατόριο που λειτουργεί από το πρωί ως το βράδυ. Μπορείς να απολαύσεις την βόλτα σου, να ξεκουραστείς να πιεις σπιτική λεμονάδα και βυσσινάδα, να φας γλυκά ελληνικά αλλά και με τουρκικές επιρροές όπως μαχαλεμπί, κιουνεφέ και φυσικά να φας είτε κάτι πρόχειρο, είτε κάτι πιο σύνθετο. Πριν γίνουν τα επεισόδια, καθημερινά, πολλοί Τούρκοι περνούσαν τα σύνορα, κυρίως ζευγάρια που ήθελαν να αποφύγουν τα βλέμματα  στην Ανδριανούπολη, έβρισκαν το μέρος ιδανικό για ραντεβού. Επίσης, πολλές φορές, γυναίκες από την Τουρκία σε νεαρή ηλικία έρχονταν για βόλτα και μπάνιο στο ποτάμι για στιγμές ξενοιασιάς υιοθετώντας τον δυτικό τρόπο ζωής (με μαγιό και ευρωπαϊκά ρούχα). Τώρα μόνο Έλληνες, κυρίως νέοι και οικογένειες με παιδιά αλλά και πιο ηλικιωμένοι. Λίγο πιο πέρα ένα ζευγάρι κάνει γαμήλια φωτογράφιση. Τι πιο όμορφο από ένα φυσικό σκηνικό!!!

Αν εξαιρέσεις τα κουνούπια, που το αντικουνουπικό σπρέι το έχουν για…ορεκτικό, όλα είναι υπέροχα! Το σκηνικό αλλάζει κάθε χρόνο γιατί εξαρτάται από την ροή του ποταμού και πόσο έχει βρέξει ώστε να διαμορφωθεί το σχήμα του. Φέτος που δεν έβρεξε πολύ το περπατάμε άνετα με την στάθμη να φτάνει ως τα γόνατα και σε κάποια σημεία λίγο πιο πάνω. Πατάμε σε πέτρες, σε βότσαλα, σε σημεία που είναι λείο και γλιστερό και σε σημεία που απλά είναι πιο δύσβατο και βαθαίνει με σκαμπανεβάσματα. Η γέφυρα που μπορούσαν να περάσουν τα αυτοκίνητα και οι πεζοί το ποτάμι και που ένωνε τις δύο όχθες έχει σπάσει στην μέση από την ορμητικότητα των νερών κατά την διάρκεια του χειμώνα και ακόμη δεν έχει επιδιορθωθεί και αναστυλωθεί. Μοιάζει σχεδόν «διπλωμένη».  Παντού στις όχθες όπου κι αν στρέψεις την ματιά σου βλέπεις τεράστια δέντρα και πλησιάζοντας προς τα έξω συναντάς φραγκοστάφυλα και άγρια μούρα που είναι πεντανόστιμα αλλά δύσκολο να τα κόψεις χωρίς να ματώσεις τα χέρια σου!  Το τοπίο είναι πραγματικά χαλαρωτικό και όποιος επιθυμεί απλά μπορεί να θαυμάσει ένα διαφορετικό ηλιοβασίλεμα στα παγκάκια που βρίσκονται εκεί στην όχθη του Άρδα.

Αρθρο-φωτογραφίες: Αγγελική Μεταξά