ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Γράφει: η Χριστίνα-Άννα Φωτιάδη

Ο κ. Άγγελος Παπαδημητρίου είναι ένας καλλιτέχνης (εικαστικός, ηθοποιός, τραγουδιστής) που η λέξη που τον χαρακτηρίζει απόλυτα είναι η ευγένεια.  Ένας άνθρωπος με ήθος που κρατάει χαμηλό προφίλ, προτιμά να μιλάει μέσα από τη δουλειά του. Η πρώτη του επαφή με κόσμο ήταν σε παιδική ηλικία όπου τραγούδησε στο Green Park του Οικονομίδη και αποθεώθηκε. Ήταν το πρώτο του χειροκρότημα. Και από τότε έχει εισπράξει τόσα άλλα χειροκροτήματα…

Λίγα λόγια για τον κ. Άγγελο Παπαδημητρίου

Ο κ.  Άγγελος Παπαδημητρίου γεννήθηκε στο Κιάτο στις 22/09/1952. Σπούδασε γραφικές τέχνες στη Σχολή Βακαλό και θέατρο στη Σχολή Θεάτρου Κατσέλη. Είναι ηθοποιός, τραγουδιστής και εικαστικός με πολύπλευρη παρουσία στις τέχνες. Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, τη γλυπτική και τις κατασκευές και δημιούργησε σκηνικά για το θέατρο.  Έχει συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις, τόσο στο θέατρο πρόζας όσο και στο μουσικό θέατρο, όπως στα έργα Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ( η πρώτη του θεατρική εμφάνιση), σε σκηνοθεσία Νίκου Χουρμουζιάδη στην Πειραματική Σκηνή «Τέχνης» Θεσσαλονίκης (1995), Στησιχόρου και Πιπίνου Γωνία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Όρνιθες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Νίκου Αρμάου με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας (1996), Νεφέλες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά στην Επίδαυρο (1998), Οπερέτα του Βιτόλντ Γκόμπροβιτς, σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη στο ΚΘΒΕ (2005), Οι Απάχηδες των Αθηνών του Ν. Χατζηαποστόλου σε σκηνοθεσία Ισίδωρου Σιδέρη (2008) και Το Μικρόβιο του Έρωτα του Κ. Γιαννίδη (2009) στην Εθνική Λυρική Σκηνή, σε σκηνοθεσία Σ. Σπυράτου – Λ. Λιάβα, Σιρανό ντε Μπερζεράκ του Εντμόν Ροστάν, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο (2010). Μετά το Συρανό ακολούθησαν οι εξής παραστάσεις: στο Εθνικό η περίφημη Γκόλφω του Καραθάνου, μετά το Δεκαήμερο του Καραθάνου, Το όνειρο Θερινής νυκτός (2012) σε σκηνοθεσία Μαρμαρινού, Τα Άγρια Αγόρια  (2012) στη  Στέγη γραμμάτων & τεχνών Ιδρύματος Ωνάση σε σκηνοθεσία Σάκη Παπακωνσταντίνου, ο Ριχάρδος του Χουβαρδά (2015), πάντα στο Εθνικό…  Μεγάλη επιτυχία αποτέλεσε η παράσταση »Αναζητώντας τον Αττικ» (2012) στο θέατρο Badminton σε σκηνοθεσία Σ. Σπυράτου και κείμενα Λ. Λιάβα.

Μετά ήρθε ο Βυσσινόκηπος στην  Κεντρική σκηνή  στη Στέγη γραμμάτων & τεχνών Ιδρύματος Ωνάση σε σκηνοθεσία Καραθάνου (2015), η Γκάμπυ (έργο που αναφέρεται στη ζωή της Γαβριέλας) σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή (2015) στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου, Η όπερα της πεντάρας (2016) στο Θέατρο Παλλάς σε σκηνοθεσία Χουβαρδά, οι Όρνιθες στην Επίδαυρο και στη  Στέγη γραμμάτων & τεχνών Ιδρύματος Ωνάση (2016) σε σκηνοθεσία Καραθάνου, οι  Τρισευτυχισμένοι του Χουβαρδά στο  θέατρο Πορεία (2017), και Οθέλλος (2019-2020) στο θέατρο Τέχνης σε  σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη.

 Το 2014 βραβεύτηκε από  την εταιρία τεχνοκρατικών αλλά πήρε και το βραβείο Παναθήναια, που αποτελεί το αρχαιότερο Ελληνικό βραβείο μουσικού θεάτρου για την παράσταση »Το μικρόβιο του έρωτα» που παρουσιάστηκε στο Ακροπόλ σε σκηνοθεσία Σ. Σπυράτου. Το 2014 έπαιξε στην ταινία Ξενία σε σκηνοθεσία Πάνου Κούτρα όπου απέσπασε το βραβείο δεύτερου αντρικού ρόλου από την Ακαδημία Κινηματογράφου.

Συμμετείχε σε τηλεοπτικές σειρές και παραγωγές, με πιο χαρακτηριστικές  το παιχνίδι »Fort Boyard» όπου είχε τον ρόλο του σοφού, τη σειρά »Οι στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη» καθώς και τη σειρά οι « Ύστερα ήρθαν οι Μέλισσες» των Ξανθούλη- Κουτσομύτη.

Στο θέαμα τον έβαλε η φίλη του Μελίνα Τανάγρη. Το ρεπερτόριό του ως τραγουδιστή περιλαμβάνει κυρίως τραγούδια από την ελληνική οπερέτα και το ελαφρό τραγούδι. Ως εικαστικός έχει παρουσιάσει τα έργα του σε πολλές ατομικές εκθέσεις. Η πρώτη του ατομική έκθεση (1983, Νέες Μορφές) είχε τον χαρακτηριστικό τίτλο Ροκ Ροκοκό και περιλάμβανε κυρίως κατασκευές από πορσελάνη, που παρέπεμπαν σκόπιμα σε μια kitsch αισθητική παλιότερων εποχών, δημιουργώντας ένα ιδιότυπα προκλητικό κλίμα, μεταξύ ειρωνείας και νοσταλγίας, ενώ η έκθεσή του Castrato (2010) παρουσιάστηκε στην γκαλερί The Breeder, επίσης στην Αθήνα. Έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε ομαδικές εκθέσεις σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ των οποίων στην έκθεση Apperto 93 στην 45η Μπιενάλε της Βενετίας (1993) και στη 2η Μπιενάλε της Αθήνας με τίτλο Heaven (2009). Το 2010, έλαβε διάκριση από το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης (AICA Hellas), για την έκθεσή του με τίτλο Άγγελος Π. – Γιαννούλης Χ. (Νέες Μορφές, 2008)».

Η δουλειά του συσχετίστηκε εξαρχής με το ξεκίνημα των μεταμοντέρνων τάσεων στην ελληνική τέχνη.

 Τα έργα του παρουσιάζονται συνήθως σε θεματικές ενότητες με τη μορφή εγκαταστάσεων, όπου τα αντικείμενα και οι κατασκευές αποκτούν μια θεατρική διάσταση, συχνά με τη βοήθεια του λόγου και της φυσικής παρουσίας του καλλιτέχνη.  Έργα του υπάρχουν στην Εθνική Γλυπτοθήκη των Αθηνών.

Το 2018 κυκλοφόρησε το βιβλίο του με τίτλο »Λάικ», μια αναφορά στην τελευταία του πεντάχρονη δουλειά πάνω στο facebook, η όποια και συνεχίζεται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα, κάνοντας μάλιστα την παρουσίαση του βιβλίου στο σπίτι του.

*Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του κ. Παπαδημητρίου και τον ευχαριστούμε πολύ.

** Για τη δημοσίευση του παρόντος άρθρου έχει δοθεί άδεια από τον κ. Παπαδημητρίου και απαγορεύεται η αναδημοσίευσή του.