‘Εμιλυ Ντίκινσον

Η Έμιλυ Ντίκινσον (Emily Dickinson) γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1830 και ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια. Αν και όχι τόσο διάσημη όσο ήταν εν ζωή, πλέον θεωρείται, μαζί με τον Ουόλτ Ουίτμαν από τους πιο αναγνωρισμένους και αντιπροσωπευτικούς ποιητές της Αμερικής του 19ου αιώνα. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της μένοντας αποκλεισμένη στο σπίτι των γονιών της στο Αμερστ και ολόκληρη η εργογραφία της παρέμεινε ανέκδοτη και κρυμμένη μέχρι και το θάνατό της. Εξαίρεση αποτέλεσαν μονάχα πέντε ποιήματα, από τα οποία τρία δημοσιεύτηκαν ανώνυμα και ένα εν αγνοία της ίδιας της ποιήτριας. Μετά τον θάνατο της, η επίσης ανύπαντρη αδελφή της ανακάλυψε σχεδόν 1800 ποιήματα, οργανωμένα σε δεσμίδες τα περισσότερα. Δεν τήρησε την υπόσχεση να κάψει τα χειρόγραφα. Ενώ ζούσε η Έμιλυ, ελάχιστα ποιήματα από εκείνα που είχε συμπεριλάβει σε επιστολές δημοσιεύτηκαν ανώνυμα. Πολλούς από τους παραλήπτες των επιστολών δεν τους συνάντησε ποτέ. Η γυναίκα του αδελφού τους ήταν μεταξύ ατόμων στα οποία αρχικά απευθύνθηκε η αδελφή της για μια έκδοση, που καθυστερούσε. Τελικά μια πρώτη έκδοση έγινε το 1890 από σύζυγο καθηγητή και ερωμένη του αδελφού τους. Ξεκίνησε μια εκδοτική διαμάχη που συνέχισαν οι κόρες των δύο γυναικών. Συγκεντρωμένα τα ποιήματα βρέθηκαν για πρώτη φορά το 1955. Η έκδοση αυτή επανέφερε την ιδιότυπη στίξη της Ντίκινσον. Ανασύσταση των χειρόγραφων δεσμίδων επιχειρήθηκε το 1981. Ακολούθησε έκδοση απάντων το 1998.

«Ἐπειδὴ δὲν ἄντεχα νὰ ζήσω φωναχτά»(Ποιήματα και ἐπιστολές – Eκδόσεις Gutenberg, 2013)

Άν σταματήσω μια Καρδιὰ

που πάει να σπάσει

δεν ἦρθα μάταια στη ζωὴ.

Άν ἁπαλύνω κάποιου την Ὀδύνη,

η’ ἠρεμήσω ἄλλου τον Πόνο,

ή να βοηθήσω τον μισολιπόθυμο Κοκκινολαίμη

να μπεῖ ξανά μες στη Φωλιὰ,

δεν ἦρθα μάταια στη ζωή.

(Part One: Life | VI | Complete Poems, 1924)

Κι όμως ο Χρόνος συνεχίζεται

Το λέω χαρούμενη σ’ όσους πονάνε τώρα

Θα ζήσουν

Υπάρχει Ήλιος

Δεν το πιστεύουν τώρα |

44 ποιήματα και 3 γράμματα (μτφρ.: Ερρίκος Σοφράς | εκδόσεις Το Ροδακιό) |