Όταν η στεναχώρια γίνεται αυτοάνοσο

Είναι η φωνή σου που έκλεισε. Είναι και ο λαιμός σου που σε γδέρνει, γιατί δεν μίλησες.

Είναι το στομάχι σου που πονάει και δυσκολεύεται να χωνέψει τα όσα κατάπιες και αυτά παραμένουν αχώνευτα.

Είναι τα σπυριά, τα γεμάτα τοξίνες που γέμισες, γιατί προσπαθεί και η ψυχή μέσα από το σώμα σου να αποβάλει τα καταπιεσμένα.

Είναι το εξάνθημα στο πρόσωπο από τον λύκο που σου τρώει το «μέσα σου» ενώ ταυτόχρονα παλεύεις να ξεχάσεις αυτά που καταπίεσες τόσα χρόνια.

Είναι ο καρκίνος που ξέσπασε στα σωθικά σου, από τις στεναχώριες και το άγχος για ένα ούτως ή άλλως αβέβαιο και προδικασμένο μέλλον.

Είναι κάθε αυτοάνοσο που αναπτύχθηκε μέσα σου, γιατί άφησες τον εαυτό σου ευάλωτο, εκτεθειμένο σε όλη την αρνητικότητα να εισέλθει.

Είναι η λύπη για κάθε τι που δεν μπορείς να αλλάξεις και δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς και να το αποδεσμεύσεις.

Είναι ο αργός θάνατος που έχεις υποβάλει τον εαυτό σου γιατί πιστεύεις πως δεν αξίζεις κάτι καλύτερο, πως δεν έχεις τον τρόπο ή τον χρόνο να ευτυχήσεις.

Κι όμως, μπορείς. Κι αξίζεις! Αρκεί να προσπαθήσεις να απελευθερωθείς απ´τα δεσμά που επέτρεψες να σε δέσουν σαν έρμαιο μιας λίγης πραγματικότητας.

Κι Αν αυτοί που στα προκάλεσαν δεν θέλουν πια να είναι μαζί σου άσε τους πίσω σου γιατί δεν αξίζουν να είναι καν δίπλα σου. Γιατί αν άξιζαν δεν θα σου προκαλούσαν πόνο, δεν θα σε υποτιμούσαν, δεν θα ξεχνούσαν την κοινή πορεία σας. 

Θα ήσουν πραγματικά ο «άνθρωπος» τους κι όχι ο άνθρωπος που θυμούνται όταν όλα τους  πάνε στραβά. 

Δεν θα σε «έχαναν» γιατί θα σου μιλούςαν συχνά κι όχι μόνο στα ζόρια τους. Δεν θα σου γύριζαν την πλάτη όταν πια θα έπαυες να είσαι νέα κι επιθυμητή. 

Δεν θα έψαχναν  να σε αντικαταστήσουν  αφού θα είχες εκτελέσει και φέρει εις πέρας τα συζυγικά και γονεϊκά σου καθήκοντα με κάποια μικρότερη ή με την δικαιολογία της «κρίσης μέσης ηλικίας» που χτυπάει τους άντρες. 

Δεν θα αποτελούσες «παιχνίδι» ώστε να μιλάνε  πίσω από την πλάτη σου με άλλες γυναίκες με σκοπό να νιώσουν  «άντρες» γιατί ο ανδρισμός φαίνεται όχι στο κάτω κεφάλι αλλά στο πως συμπεριφέρεται κάποιος  στην μητέρα των παιδιών του, στην σύντροφο, συνοδοιπόρο του, γκόμενά του που επέλεξε να έχει δίπλα του από μόνος γιατί κανένας δεν του την επέβαλε, δική του επιλογή ήταν. 

Κι αν κοιτάξεις τον καθρέφτη θα δεις ότι ήταν παντα εκεί για σενα ακόμη κι αν απουσίαζες ολόκληρες μέρες για να σε στηρίξει και να κρατήσει την οικογένεια που δημιουργήσατε μαζί γιατί πίστεψε στο «μεταξύ σας» και στο «για πάντα». 

Κι όμως, την πρόδωσες με τον χειρότερο τρόπο. Την ισοπέδωσες και τώρα που έκανε τον πόνο και την στεναχώρια αυτοάνοσο την πετάς. Δεν θα χαθεί, ο Θεός, βλέπει, κρίνει και θα κριθείς σίγουρα, το κάρμα όλα τα επιστρέφει αργά ή γρήγορα. 

Πάρε βαθιές ανάσες.

Στάσου σταθερή στην στιγμή.

Γέμισε με αγάπη και φως.

Αγάπησε κάθε πτυχή σου υλική είτε άυλη.

Συγχώρεσε κάθε σφάλμα που έπραξες.

Κατανόησε πως είσαι απλά ένας άνθρωπος και τα λάθη είναι μέρος της ζωής. Σε κάθε νέο ξημέρωμα που ανοίγεις τα μάτια, βιώνεις μια αναγέννηση, μια νέα ευκαιρία.

Διώξε κάθε αρνητική σκέψη και αντικατέστησε την με θετική.

Οραματίσου καθημερινά, το σημείο όπου υποφέρεις να επουλώνεται, να είναι υγιές.

Επέτρεψε στον χρόνο και στην αγάπη να θεραπεύσει κάθε πληγή σου.

Ότι και αν βιώνεις, μην χάνεις ελπίδα. Όλα οδηγούν κάπου. Όσο δύσκολες και αν μοιάζουν κάποιες καταστάσεις, όσο και αν αποκλίνουν από τα όνειρα μας, εξυπηρετούν ανώτερους σκοπούς.

Όταν φτάσεις στον προορισμό σου, τότε θα καταλάβεις γιατί η φύση πρόσταξε ως αναγκαία όσα έζησες.

Κι αν υπάρχουν δίπλα σου κάποιοι να σου κρατούν το χέρι ίσως πεις πως άξιζε η διαδρομή ακόμη κι αν πέρασε από τόσο πόνο.