ΕΛΕΑΝΑ ΚΑΥΚΑΛΑ

Γράφει: η Χριστίνα-Άννα Φωτιάδη και η Αγγελική Μεταξά

Μια ιδιαίτερα ταλαντούχα ηθοποιός, αλλά ταυτόχρονα πολύ σεμνή. Προτιμά να μιλάει μέσα από τη δουλειά της. Πάνω απ’ όλα όμως είναι ένα πολύ ευγενικό και γλυκό παιδί που η συζήτηση μαζί της σε κάνει να μην καταλαβαίνεις πως περνά η ώρα…

1.  Από την αρχιτεκτονική στην υποκριτική. Όνειρο ζωής τελικά το θέατρο;

Όχι, προέκυψε. Αν δεν είχε προηγηθεί η αρχιτεκτονική δεν θα ερχόταν η υποκριτική. Η ζωή τελικά, τα έφερε έτσι αλλά δεν ήταν όνειρο ζωής. Μου προέκυψε σε πιο μεγάλη ηλικία.

2. Αν και πολύ νέα σε ηλικία έχετε παίξει σε πολύ αξιόλογες παραστάσεις, όπως το Περηφάνια και Προκατάληψη. Πώς νιώθετε για τη συμμετοχή σας σε τέτοιες παραστάσεις;

Νομίζω ότι είναι η καλύτερη εκπαίδευση που μπορεί να έχει ένας ηθοποιός. Είναι η καλύτερη συνέχεια στο να αντιλαμβάνεται το επάγγελμά του στην πράξη.

3. Η Ρόζα που υποδυθήκατε πέρσι και φέτος στη σειρά »Μην ψαρώνεις» του ΑΝΤ1 ήταν ένα κορίτσι προσγειωμένο, που κρατούσε ισορροπίες και ήξερε τι ήθελε.  Είχε κοινά στοιχεία με την Ελεάνα;

Έχει πολλά, κυρίως στο κομμάτι των ισορροπιών. Την καταλάβαινα σαν ρόλο γιατί μου θύμισε εμένα μικρότερη. Μεγαλώνοντας, βρήκα ισορροπία ανάμεσα στο να κρατάω ισορροπίες και παράλληλα να μην χάνω τον εαυτό μου.

4. Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό να αποβάλει έναν ρόλο, επιστρέφοντας στην καθημερινότητά του;

Νομίζω ότι για να πλησιάσεις ένα ρόλο αντλείς υλικό από πλευρές του εαυτού σου, άλλες κρυφές άλλες φανερές. Επιστρέφοντας στο σπίτι μπαίνεις σε κανονικούς ρυθμούς και όλα πρέπει κάπως να «ηρεμήσουν» πάλι. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Έχει ένα βάσανο.

5. Μπορεί ένας ρόλος και η υποκριτική εν γένει να γίνει »όπλο» για έναν ηθοποιό στην καθημερινή του ζωή;

Βέβαια, μπορεί να γίνει ένα σπουδαίο παιδαγωγικό εργαλείο αν αφεθείς σε αυτό. Παίρνεις όλα αυτά που διάβασες σε μία ιστορία, από έναν συγγραφέα και καλείσαι να συναντήσεις τον ήρωα και να αφηγηθείς την ιστορία κάπου αλλού, εκτός από τον εαυτό σου. Το θέατρο είναι »φτιάχνω μια ομάδα» για να αφηγηθώ αλλά και για να ακούσω μια ιστορία.

6. Ποιος ρόλος σας έχει δυσκολέψει περισσότερο στην μέχρι τώρα πορεία σας;

Όλοι με κάποιο τρόπο. Φτιάχνεις μια εικόνα γι’ αυτούς και τους βάζεις απέναντι και  τρέχεις να τους προλάβεις. Πρέπει εσύ και ο ρόλος να κινηθείτε παράλληλα. Η Κλάρα Σούμαν (βλ. «Σούμαν» της Σ. Καψούρου/ Εθνικό Θέατρο/ σκηνοθεσία: Λ. Γιοβανίδης), για παράδειγμα, ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο που έπρεπε να μεταφέρω στη σκηνή στο πλαίσιο μιας δραματουργίας. Έπρεπε να «καταλάβω»πρώτα απ’ όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της.

7.  Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε πολύ να παίξετε;

Όλοι.

8. Ποιος από τους μέχρι τώρα ρόλους σας ήταν πιο κοντά σε σας, σας αντιπροσώπευε περισσότερο, ταυτιζόσασταν μαζί του; Ποιος ρόλος υπήρξε καθοριστικός για εσάς;

Νομίζω ότι πιο καθοριστικός υπήρξε ο πρώτος μου ρόλος, η πρώτη μου δουλειά ως Μπαλαντέρ στην Οικογένεια Τσέντσι (κείμενο: Ι. Ανδρεάδη, Α. Ασπρούλης, σκηνοθεσία: Ιόλη Ανδρεάδη). 

9. Έχει υπάρξει φορά που να πήγατε για οντισιόν να παίξετε τον Χ ρόλο και να πήρατε τον Ψ;

Ναι, βέβαια. Πολλές φορές. Ακόμα και στο Μην ψαρώνεις.

10. Φέτος θα σας δούμε και πάλι στην τηλεόραση στην καινούρια σειρά που ξεκινάει σε λίγες μέρες δίπλα στον Γιάννη Μπέζο και πολλούς άλλους αξιόλογους ηθοποιούς. Μιλήστε μας λίγο γι’αυτή τη δουλειά.

Είναι μια δουλειά στην οποία περνάω όντως πολύ καλά, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Βογιατζάκη και Γιάννη Μπέζου. Είναι η ιστορία ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα και δύο διοικητές. Ο ένας είναι πιο σκληρός και τον υποδύεται ο Γιάννης Μπέζος και ο άλλος είναι πολύ πιο χαλαρός και τον υποδύεται ο  Μανώλης Μαυροματάκης. Ο ρόλος που κάνω είναι η Ανθυπολοχαγός  Ειρήνη Βαρκάρη, η κόρη του διοικητή (Γιάννη Μπέζου).

11. Πώς νιώσατε την πρώτη φορά που είδατε τον εαυτό σας στην τηλεόραση;

Ένιωσα την ίδια αμηχανία που νιώθουν οι άνθρωποι όταν ακούμε τη φωνή μας ηχογραφημένη. Γνώριμο και ανοίκειο ταυτόχρονα.

12.Εκτός από την τηλεόραση, ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;

Σίγουρα θα κάνω θέατρο αλλά ακόμα δεν ξέρω πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις.

13. Πώς φαντάζεστε την Ελεάνα σε δέκα χρόνια;

Είμαι ένας πολύ αισιόδοξος άνθρωπος από τη φύση μου. Η ζωή μας είναι γεμάτη ανατροπές, καλές και κακές, η οποίες μας αφαιρούν τη δυνατότητα να κάνουμε μακροπρόθεσμα όνειρα. Συνεπώς δεν μπορεί να πάει η σκέψη μου δέκα χρόνια μετά. Αυτό που θέλω σίγουρα είναι χαρά και αγάπη στην καθημερινότητά μου.

*Φωτογραφίες: Ευάγγελος Λουτριώτης

** Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρης της συνέντευξης χωρίς την αναφορά του site.