Βασίλης Δημητρίου, ο τελευταίος Έλληνας ζωγράφος της μαρκίζας.

Ο τελευταίος Έλληνας που ζωγράφιζε τα πόστερ των κινηματογραφικών ταινιών, Βασίλης Δημητρίου, έφυγε από τη ζωή πριν λίγο καιρό σε ηλικία 85 ετών. ‘Ένας άνθρωπος που ξεκίνησε να γίνει μποξέρ και τον κέρδισε η ζωγραφική!
Είχε έρωτα με την πυγμαχία και με τη ζωγραφική. Περισσότερο με την ζωγραφική βέβαια που τον κέρδισε και ήταν αυτοδίδακτος

Λόγω του Πάρκινσον, είχε σταματήσει τους τελευταίους 12 μήνες να δημιουργεί γιγαντοαφίσες, αλλά συνέχιζε να ζωγραφίζει. Μεγάλα δίκτυα παγκοσμίως είχαν κάνει αφιερώματα στον ταλαντούχο καλλιτέχνη, όπως οι New York Times και το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Ο Βασίλης Δημητρίου έκανε μια δουλειά, η οποία δεν “σβήνει” μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως.

Γεννήθηκε το 1935 στην Κυψέλη και μαθήτευσε δίπλα σε έναν Τσέχο ζωγράφο αφισών και αργότερα ανέπτυξε τη δική του τεχνική». ‘Οταν οι κινηματογράφοι ήταν το πιο προσιτό μέρος ψυχαγωγίας του κοινού είχε δύο βοηθούς, αλλά και τη σύζυγό του, ώστε να προλαβαίνει να παραδίδει μία αφίσα την ημέρα σε κινηματογράφους στην Αθήνα. Για πολλά χρόνια ετοίμαζαν έργα μέχρι και για 12 κινηματογράφους σε μία εβδομάδα!

Ήταν ο τελευταίος ζωντανός ζωγράφος «μαρκίζας» στην Ελλάδα, και ένας από τους λίγους στην Ευρώπη, η τέχνη του είναι στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων όπως ο κ. Δημητρίου διατηρεί την παράδοση και στην Ελλάδα ήταν ο τελευταίος.

Είχε δηλώσει ο ίδιος παλαιότερα: «Έχω δουλέψει σε πάρα πολλούς κινηματογράφους, σχεδόν σε όλους τους κεντρικούς: Το Αθήναιον είναι το τελευταίο σινεμά στην Αθήνα που εξακολουθεί να έχει χειροποίητη αφίσα. Αγαπούν τη ζωγραφιστή αφίσα, αλλά αγαπούν κι εμένα. Τα τελευταία σαράντα χρόνια τούς τις φτιάχνω ανελλιπώς. Κάθε χρόνο κάνω γύρω στις 55 για το Αθήναιον. Σχεδιάζω πρώτα τη βασική εικόνα με κάρβουνο και μετά τα γράμματα, εκεί που έχω σκεφτεί ότι θα μπουν. Έπειτα περνάω με σινική μελάνη ή με μαύρο πλαστικό με ψιλό πινέλο εκεί που έχω κάνει τη γραμμή με το κάρβουνο και, τέλος, βάζω το χρώμα. Δεν αντιγράφω ποτέ τις αφίσες των ταινιών. Τις χρησιμοποιώ μόνο ως βοήθημα για να βλέπω τις λεπτομέρειες των προσώπων. Τώρα πια, για να φτιάξω μια αφίσα θέλω δύο μέρες γεμάτες. Μου παραγγέλλουν την αφίσα τη Δευτέρα και την Τετάρτη την έχω έτοιμη. Πριν από δέκα χρόνια, χρειαζόμουν επτά ώρες».

Για περισσότερα από 35 χρόνια ο Δημητρίου «έντυνε» με τα δημιουργήματά του τις μαρκίζες του ιστορικού κινηματογράφου της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας ή καλύτερα στόλιζε με τα χειροποίητα έργα του τις μαρκίζες του

Ήταν ο τελευταίος κυριολεκτικά που έκανε αυτή την δουλειά. Είχαν ενδιαφερθεί από πολλές χώρες να του κάνουν αφιερώματα και συνεντεύξεις καθώς το επάγγελμά του ήταν προς…εξαφάνιση. Ελάχιστα από τα έργα του έχουν διατηρηθεί. Τα πετούσαν μετά το τέλος της προβολής της ταινίας. Ο Κλιντ Ίστγουντ μάλιστα έχει κρατήσει ένα από ταινία του.

Σε ερώτηση δημοσιογράφου μέχρι πότε θα ζωγραφίζει τις αφίσες είχε απαντήσει χαρακτηριστικά:«Μέχρι πότε θα το κάνω; Ξεκίνησα το 1950. Σύνταξη δεν έχω. Ε, άμα πεθάνω θα σταματήσω…».

Και έτσι έγινε….