Είμαι η Αγγελική και δεν είμαι καλά. Η περιοχή που αγαπώ και κατοικώ καταστράφηκε κατά ένα μεγάλο μέρος και μαζί της οι παιδικές μου αναμνήσεις, το όμορφο φυσικό τοπίο όπου έβρισκα καταφύγιο ειδικά τις μέρες της καραντίνας. Η μισή πατρίδα μου φλέγεται εδώ και μέρες. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι έμειναν ξαφνικά χωρίς σπιτικό, ρούχα, έπιπλα, αγαπημένα τους αντικείμενα. Παιδιά χωρίς παιχνίδια, κρεβάτια, γονείς σε απόγνωση στον δρόμο. Άνθρωποι χωρίς αναμνήσεις. Οι φωτογραφίες και οι κορνίζες με στιγμές χαράς και ζωής έγιναν στάχτη. Διπλώματα, πτυχία, μετάλλια έλιωσαν και εξαφανίστηκαν. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Είμαι η Αγγελική και δεν είμαι καλά. Πως μπορώ να είμαι; Όταν το δάσος καίγεται, τα δέντρα δίνουν την θέση τους σε ένα μαύρο τοπίο που σου πλακώνει την καρδιά. Στάχτες πέφτουν σαν μαύρο χιόνι. Λες κι ο Θεός κλαίει για την κατάντια μας. Νεκρά, απανθρακωμένα ζώα κείτονται παντού. Πουλιά που δεν πρόλαβαν να πετάξουν ή απλά έπεσαν σε κοντινή απόσταση. Δεσποζόμενα ζώα που τραυματίστηκαν ή αποπροσανατολίστηκαν στον πανικό τους και η τύχη τους αγνοείται.
Δεν είμαι μόνο εγώ που δεν είμαι καλά. Όλοι οι Έλληνες νιώθουν το ίδιο. Πίκρα, θλίψη, πόνος, κραυγή αγωνίας για το αύριο. Ένα αύριο αβέβαιο, θολό, γκριζόμαυρο.
Σήμερα ως εθελόντρια προσπαθώ να φανώ χρήσιμη στους άλλους που έχουν ανάγκη από βοήθεια και συμπαράσταση. Η αλληλεγγύη είναι κάτι που μας χαρακτηρίζει ως λαός. Αλλά και η βραχυχρόνια μνήμη επίσης. Η προσφορά των ανθρώπων, των απλών συνανθρώπων μας που στάθηκαν πιο τυχεροί και έσωσαν τα σπίτια τους ή δεν κινδύνευσαν, φέρνουν σακούλες με είδη α’ ανάγκης, φάρμακα, ξηρά τροφή και νερό. Άλλοι με περισσότερα πράγματα, άλλοι με λιγότερα αναλόγως την οικονομική δυνατότητα του καθενός. Τα αφήνουν και ρωτάνε τι άλλο μπορούν να προσφέρουν. Άλλοι βοηθούν στις μεταφορές, άλλοι στον διαχωρισμό, άλλοι στην συσκευασία.
Υπάρχουν πάντα «κάποιοι» που ψάχνουν το κακό ακομη και στον εθελοντισμό αλλά δεν θα αναφερθώ στους τοξικούς ανθρώπους που χαίρονται μόνο αν ψοφήσει η κατσικα του γείτονα φτάνει να μην είναι η δική τους.
Δεν θα ήθελα να σταθώ επίσης στους ειδικούς που σχολιάζουν και βγάζουν συμπεράσματα για όλα, είτε για την πολιτική αντιμετώπιση της κατάστασης είτε για τον τρόπο που θα το αντιμετώπιζαν οι ίδιοι κι ας μην έχουν καμμία σχέση με την διαχείριση κρίσεων και καταστροφών.
Αντί όλων αυτών, ας δώσουμε ένα χέρι βοήθειας στον διπλανό μας κι ας σταματήσουμε την κριτική από την ασφάλεια και άνεση του καναπέ μας. Ας δούμε το «τώρα» για την ώρα κι ας αφήσουμε για αύριο το «μετά». Ας μείνουμε άνθρωποι γιατί είτε ανήκουμε κομματικά σε μπλε, πράσινη, κόκκινη κομματική παράταξη, όλοι στο μαύρο χώμα θα μας καταλήξουμε αργά ή γρήγορα. Ας κρατήσουμε την οργή μας όταν θα κάνουμε απολογισμό κι ας την δείξουμε με τρόπο που θα γίνει αντιληπτή σε αυτούς που πρέπει, αν δεν ξεχάσουμε πάλι ως συνήθως και κοιτάξουμε ο καθένας τον εαυτό του. Αυτή τη στιγμή όμως ας ανοίξουμε τις καρδιές μας σε αυτούς που μας έχουν ανάγκη. Ας μην ξεχάσουμε αυτό που συμβαίνει κι ας προετοιμαστούμε καλύτερα ως πολίτες για το μέλλον. Ας γίνουμε πιο ενεργοί, υπεύθυνοι και …ανθρώπινοι. Κι ίσως κάποτε νιώσουμε ότι είμαστε όλοι …καλύτερα.
0 comments