Γέφυρα πολιτισμού

Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ

By Αγγελική Μεταξά | 29 Μαρτίου 2021

Ευχαριστώ παρά πολυ για την πολύτιμη συνεργασία και την θετική αυρα τους την εικαστικό Katerina Velliou και τον Γραφίστα Nikos Kalimeris

‘’Στις Διαδρομές Βιωμένου Χώρου που αντίκρισα ένα απόγευμα του Μαρτίου αναγνώρισα μια τόσο οικεία εικόνα του μυαλού μου, μια στερεοσκοπική εικόνα που οφείλει να υφίσταται στο μυαλό κάθε αναλυτή μίας πόλης είτε σε επίπεδο προφορικού ,είτε σε επίπεδο γραπτού λόγου. Τα χρώματα και οι τονικές διαβαθμίσεις τους ,μου μίλησαν στην αίσθηση μιας φανταστικής όρασης, αποκαλύπτοντας τον οικείο χωροχρόνο του παλίμψηστου της Θεσσαλονίκης που «γράφει» στη γενεαλογία της 2300 χρόνια συνεχούς ύπαρξης ως πόλη. Τα θερμά χρώματα της βάσης μου αποκάλυψαν τους τρεις συνεχόμενους ανισοϋψείς λόφους στο ανώτερο σημείο της τειχισμένης πόλης σε μία αντιστροφή άξονα από Βορρά -Νότο σε Ανατολή-Δύση. Αυτοί οι απρόσιτοι 3 όγκοι απομάκρυναν όλους τους επιτιθέμενους για αιώνες ωθώντας τους σε άλλες πιο ευπρόσβλητες θέσεις της πόλης. Σε μία διάσπαρτη διάταξη οι έντονες μπλε ψηφίδες μου αποκάλυπταν τους ταμιευτήρες νερού,τις νερομάνες και τις κρήνες των Οθωμανικών χρόνων. Στην κατωφέρεια που αναγνώρισα ως πέρασμα από την Άνω πόλη που διατηρεί τον παραδοσιακό της χαρακτήρα, σηματοδοτημένο με τις θερμές τονικές διαβαθμίσεις έφτασα στο γκρι και το βρώμικο λευκό, χρώμα που αποδίδει την κυριαρχία του τσιμέντου μετά την καταστροφική κυριαρχία της πολυκατοικίας. Η πόλη, η σύγχρονη όπως αρεσκόμαστε να την ονομάζουμε αγκαλιάζει το γαλάζιο του Θερμαϊκού κόλπου σε άμεση συνάφεια με το μεγαλύτερο γκρι άνοιγμα της Αριστοτέλους Μέσα στο γαλάζιο του Θερμαϊκού μπορώ να δω το λιμάνι του Κωνσταντίνου, τα ιστορικά ναυάγια και τις αρχαίες σαρκοφάγους που πόντισαν οι πρόγονοί μας για την ενδυνάμωση της αμυντικής παράλιας άμυνας της πόλης . Τα σημεία φυγής προς τα πάνω μου χάριζαν την άπλα και της ευχαρίστηση της περιοχής των εξοχών πριν, την ανοικοδόμηση με τις παστέλ διαβαθμίσεις. Η μεγάλη ευθεία γραμμή που τέμνει την πόλη είναι, την βλέπω, η Via Reggia των Ρωμαίων,η Λεωφόρος των Βυζαντινών και η Ζάντε Γκιόλ των Εβραίων και των Οθωμανών της Θεσσαλονίκης. Μία μεγάλη χαρακιά, δύο διαφορετικοί κόσμοι σε αλληλοπεριχώρηση. Το χρυσό εμφανίζεται σε διάσπαρτες ψηφίδες, παραφωνία αλλά και τονισμός του πλούτου και των επιθυμιών αρχόντων ιδρυτών αλλά και του συλλογικού υποσυνείδητου των κατοίκων. Τα μνημεία της, αυτό, το χρυσό χρώμα, ανάγει μια πόλη από απλή πληθυσμιακή μονάδα σε πόλη με αρχιτεκτονικό πλούτο, αλληλουχία εποχών, χρονική συνέχεια και φυσικά μέλλον σε πολλαπλό επίπεδο. Ναοί, τζαμιά, χαμάμ συναγωγές ,διάσπαρτα στο σώμα της πόλης μας καλούν στην χρωματικής παλέτα της Τζένης να τα αναγνωρίσουμε μέσα στον ορυμαγδό της σημερινής πανσπερμίας οικημάτων χωρίς στίγμα, σε αυτόν τον 21 ο αιώνα.»