Η ΚΑΡΈΚΛΑ ΠΟΥ ΨΑΡΕΎΕΙ

Γράφει και φωτογραφίζει: ο Ευάγγελος Λουτριώτης

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα  του Δεκέμβρη, πρωί αλλά όχι πολύ πρωί. Μαζί με την γυναίκα μου αποφασίσαμε να τα γράψουμε όλα κανονικά, υποχρεώσεις, δουλειές θελήματα μικρότερων και μεγαλυτέρων και να πάμε μια βόλτα στην θάλασσα, η γυναίκα μου γιατί την αγαπάει και εγώ προς άγρα θεμάτων φωτογραφικού ενδιαφέροντος. 
Η πιο κοντινή σε εμάς παραλία είναι αυτή του Ωρωπού περίπου μισή ώρα από εκεί που μένουμε. Ξέραμε ότι εκείνη την περίοδο, αυτή η κατά τα άλλα πολύ μεγάλη παραλία θα ήταν άδεια ή σχεδόν άδεια. Ελάχιστοι θα βρίσκονταν εκείνη την ώρα κοντά στο νερό. 
Φτάνοντας, όλα ήταν όπως τα περιμέναμε. Δεν έβλεπες παρά τα λίγα μέτρα βότσαλων, την απέραντη θάλασσα και στο βάθος τα βουνά της Εύβοιας.
Αρχίσαμε τα πάνω-κάτω χωρίς μεγάλη όρεξη καθώς η επανάληψη του τοπίου δεν υποσχόταν κάτι το συναρπαστικό. Ή όχι.
Κάπου στην μέση αυτής της παραλίας υπήρχαν τα μαζεμένα τραπεζοκαθίσματα μιας παρακείμενης ταβέρνας προσεκτικά στοιβαγμένα γύρω από έναν στύλο που έπαιζε τον ρόλο άγκυρας των θαλασσο-πνιγμένων αυτών επίπλων. Προφανώς δεν έκανε  πολύ καλά την δουλειά του μιας και δύο τρία από αυτά είχαν δραπετεύσει με την βοήθεια δυο ηλικιωμένων κυριών, της κυρίας Ελένης και της Κυρίας Στέλλας.
Δύο καρέκλες  για να κάτσουν οι ίδιες και μία να κάνει τον αυτοσχέδιο ψαρά τους. Μην θέλοντας να τις ενοχλήσω άρχισα να φωτογραφίζω αυτή την καρέκλα, περισσότερο ευθυμώντας με την εφευρετικότητα των δύο κυριών που όμως ερχόταν σε τραγική αντίθεση με την τέχνη του ψαρέματος. 
Δεν είχα κάνει πολλές λήψεις όταν εισήλθα άθελά μου στον χώρο επιτήρησης των ραντάρ τους. Έτσι άρχισε η μια χαλαρή κουβεντούλα για το ποιος, το γιατί, το πότε και το που, μικρών και μεγάλων στιγμών στην ζωή του καθενός μας.
Είναι από αυτές τις στιγμές που δεν σε ενδιαφέρει τόσο αυτό που συμβαίνει μπροστά σου όσο αυτό που συμβαίνει πίσω σου. Αν και το θέμα της φωτογραφίας μου, ήταν μια καρέκλα που έπαιζε το ρόλο του ψαρά σε μια άδεια παραλία στην μέση του χειμώνα, η ουσία της ήταν αυτές οι δύο κυρίες που κάθονταν ράθυμες να συλλέγουν τον ήλιο, κουβεντιάζοντας, πιθανολογώ, επί παντός επιστητού και αναπολώντας, ή καυτηριάζοντας, ο,τι θα μπορούσε να τους τραβήξει το ενδιαφέρον. Η κουβεντούλα μας τράβηξε λίγο παραπάνω από την συνήθη διάρκεια μιας ευγενικής κοινωνικής συμπεριφοράς για να φτάσουμε σε λίγο πιο προσωπικές αποκαλύψεις του ιατρικού φακέλου της κυρίας Ελένης, που περιελάμβανε μια αναφορά στην γνωστή «Έξω  από εδώ» ασθένεια και πως την ξεπέρασε, και πως η ζωή είναι μικρή, και πως εμείς οι νέοι πρέπει να την ζούμε όσο καλύτερα, και να προσέχουμε και να….,και να…, και να…
Ευγενικά καθίσαμε και ακούσαμε όλες τις συμβουλές της και μόλις μας δόθηκε η ευκαιρία αποχωρήσαμε με τις συνήθεις προφάσεις. Φυσικά της ζήτησα να της κάνω το πορτραίτο, ως memoire  της γνωριμίας μας. Το πλάνο είναι χαρακτηριστικό με τα δύο χέρια προτεταμένα προς το φακό, με ένα ξεκαρδιστικό γέλιο και την ατάκα:
 
«Εμένα μωρέ τραβάς που είμαι γριά!!!»

Δεν της απάντησα, αλλά προτίμησα εκείνη την στιγμή να πω δύο τρεις κουβέντες, που με αποδέσμευσαν από την παρέα της και με έκαναν να συνεχίσω τον βοτσαλωτό δρόμο μου. Έτσι το μόνο που έμεινε από εκείνη την φωτοβόλτα είναι το πορτραίτο μιας γηραιάς κυρίας που με παρατεταμένα τα χέρια γελάει προς τον φακό, προς τον φωτογράφο  προς τον κόσμο και μιας καρέκλας που ψαρεύει μόνη της, κοιτώντας την ανοικτή θάλασσα, περιμένοντας να τσιμπήσει το θήραμα.
Αυτό που θα ήθελα να απαντήσω είναι πως:
«Ναι κυρία Ελένη εσένα τραβάω, τα χέρια σου, το γέλιο σου, την όρεξη  σου για ζωή, την καρέκλα σου που ψαρεύει μόνη της, αυτή την ισορροπία ανάμεσα  στα τρία μέτρα γη που σας χωρίζουν,  μέσα στον ζεστό χειμωνιάτικο ήλιο, στην ακινησία της θάλασσας, στην ακινησία του ουρανού και της γης.
Αντί αυτού, έχουμε μόνο τον έναν στυλοβάτη αυτής της σχέσης. Την φωτογραφίας μας, να μας πει μόνο την μισή ιστορία. 
​Την ιστορία μιας καρέκλας που ψαρεύει.  

Μπορείτε να δείτε περισσότερα:https://vangelisloutriotisphotomaker.weebly.com/blog